“ ดิวไปด้วยกันนะ ” เป็นหนังที่ว่าด้วยความรัก ความทรงจำ ความผูกพันที่ส่งผลต่อใครสักคนไปตลอดชีวิต ซึ่งเป็นเรื่องราวที่เรียกว่าเป็นลายเซ็นต์ของผู้กำกับอย่างพี่มะเดี่ยวอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว ดูได้จากผลงานที่เข้าไปอยู่ในใจของใครหลายคนอย่าง รักแห่งสยาม หรือ HOME ความรัก ความสุข ความทรงจำ หนังของพี่มะเดี่ยวมักจะทำให้คนดูต้องย้อนกลับไปคิดถึงช่วงเวลาอันสวยงามกับใครสักคน ความทรงจำวัยเยาว์กับความรู้สึกในช่วงเวลาใดเวลานึงที่ซ่อนอยู่ในความคิด เราอาจจะใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ ในแต่ละวัน แต่ความทรงจำเหล่านั้นก็ยังติดอยู่กับเราและทำให้เราทั้งสุขและเจ็บปวดไปในคราวเดียวกัน
ตอนดูหน้าหนังครั้งแรกเราก็แอบคิดว่าพี่มะเดี่ยวกลับมาลงสนามเอาใจสาววายแล้วโว้ย ใจนึงก็ดีใจที่จะได้เห็นผลงานจากผู้กำกับที่เราชื่นชมผลงานมาตลอด แต่ใจนึงก็กลัวว่าความรักของเด็กชายสองคนวัยมัธยมมันจะมีอะไรให้เล่าอีกวะ ในเมื่อซีรีส์วายที่เกลื่อนตลาดก็ทำไปหมดแล้ว แต่พี่มะเดี่ยวก็สามารถพิสูจน์ให้เราได้เห็นว่าในเนื้อหาที่อาจจะเหมือนเดิมของเด็กผู้ชายสองคนที่กำลังมีความรัก สร้างความรู้สึกดี ๆ ต่อกันและกัน แต่ถูกกีดกันด้วยสังคมและครอบครัว ฟังดูแค่นี้เราก็รู้สึกว่าพล็อตเดิม ๆ แต่เมื่อพล็อตเดิม ๆ อยู่ในมือของผู้กำกับที่มีรสนิยมที่ดี รู้จักเล่าเรื่อง ก็สามารถทำให้คนดูรู้สึกคล้อยตามและอินไปด้วย
ดิวไปด้วยกันนะ พาเราไปเห็นสังคมของการเป็น LGBT ในยุค 90’s ที่เราถูกตราหน้าว่าเป็นตัวแพร่เชื้อ HIV โรงเรียนเรียกเด็กนักเรียนที่มีพฤติกรรมเบี่ยงเบนถูกเรียกออกมาให้รายงานตัวและพาไปปรับทัศนคติกับค่ายทหาร ภาพการเข้าแถวหน้าเสาธงที่แตกฮือ มองเป็นเรื่องตลกเมื่อเพื่อนที่เป็นตุ๊ดเป็นกะเทยแบบแสดงออกต้องออกไปรายงานต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน การถูกกลั่นแกล้งทำให้อาย ภาพเหล่านี้ทำให้ตุ๊ดวัย 30 กว่าอย่างเรามองกลับไปจุดนั้นด้วยความเศร้า ถึงเราจะไม่โดนไปถึงจุดถูกจับไปฝึกทหาร แต่เราก็จำคำพูดเมื่อก่อนได้ดีที่คนยุคนั้นมองเพศอย่างเราว่าเป็นตัวเชื้อโรค
ถึงจะมีบริบทที่เคร่งเครียดขนาดนั้น แต่ในพาร์ทความรักความผูกพันของสองตัวละครหลักอย่าง ภพ กับ ดิว หนังก็ทำได้อย่างละมุน สมจริง เป็นธรรมชาติ ไม่รู้สึกถูกยัดเยียด ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนที่ถูกเล่าเหมือนเป็นห้วงความทรงจำที่ค่อย ๆ ทำให้เราเอาใจช่วย ชอบรายละเอียดเล็ก ๆ ของหนังที่ทำให้คู่นี้มันดูเป็นแฟนกันจริง ๆ มันดูเรียลมาในภาพการใช้ชีวิตของสองคนนี้ รวมถึงการแสดงของนักแสดงทั้งสองคน น้องนนท์ ในบท ภพ กับหนังเรื่องแรก เอาใจเราไปเลย ความธรรมชาติ เสน่ห์ที่ล้นจอ น้องเป็นตัวละครแบบที่เราหลงรักได้ทันที เช่นเดียวกับ น้องโอม ที่เล่นเป็นเด็กผู้ชายที่ต้องปิดซ่อนความรู้สึกตัวเองได้ใช่โคตร ๆ น้องทำให้เรารู้สึกถึงตัวเองนั้นกับความดราม่าควีนแบบยุค 90's ขี้งอน ดูแลเอาใจผู้ชายที่ตัวเองชอบ ทำนู้นทำนี่ให้เขา การแสดงของน้องโอมพาเรานึกถึงสมัยชอบชายแท้ตอนมัธยมมาก ๆ
หากพาร์ทแรกของหนังพาคุณไปสัมผัสกับความรักแบบใส ๆ พาร์ทหลังก็พาไปตั้งคำถามกับความรัก ความเหมาะสม สายตาที่ตัดสินจากสังคม เมื่อความรักแบบครูกับนักเรียน ถูกท้าทายและตั้งคำถามเหมือนกับที่เคยเกิดกับความรักของ LGBT หนังยังพาไปไกลถึงกับการตั้งคำถามให้คนดูเกี่ยวกับความเชื่อ ความศรัทธาในความรัก พอเขียนมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกว่า เพลง “ ก่อน “ ของ Modern Dog มันเหมาะกับการเป็นเพลงประกอบหนังเรื่องนี้จริง ๆ เพราะการกระทำของตัวละครทั้งอดีตและปัจจุบันถูกขับเคลื่อนด้วยความรักทั้งสิ้น อารมณ์แบบ จะอยู่จะสู้เพื่อเธอจริง ๆ
นี่เป็นหนังไทยที่เสียงแตกเป็นสองฝ่าย คนที่ชอบก็จะชอบเหลือเกิน คนที่ไม่ชอบไม่ซื้อเหตุผลช่วงท้ายก็มี แต่นี่ไม่ใช่หนังไม่ดีแน่ ๆ เป็นหนังที่ให้อะไรกับคนดูและรู้สึกสลัดออกจากหัวไม่ได้ กลับมายังต้องมานั่งถกเถียงกับเพื่อนที่ออฟฟิศเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวละคร อยากเชียร์ให้ทุกคนไปดู ดูแล้วจะได้อะไรก็แล้วแต่แต่ละคน สำหรับเรา เราดูแล้วเราอยากจะดูแลคนที่เรารักให้ดี รักใคร ชอบใคร อยากทำให้เขารู้ แสดงออกให้เห็น ไม่อยากให้มาเสียดายภายหลัง
และมันทำให้เราต้องไปกด Instagram ตามน้องนนท์
ส่วนพี่เวียร์น่ะเหรอ เฮ้อ คนเชี่ยไร เล่นหนังดี หล่อล้น ก็อิจฉาน้องปั๋นที่ได้เอาแก้มแนบชิดพี่เวียร์ด้วยเว้ยยยย !!
