อื้อหือออออ สตาตัสนี้คือฟีลแบบ...
#ไม่เป็นกูไม่รู้หรอก
“ตอนเด็กๆ ผมคิดว่าตัวเองเก่งกว่าพี่ชายมาตลอด บ้านอยู่สุพรรณบุรี สอบติดโรงเรียนสาธิตที่อยุธยา ขณะที่พี่ชายสอบไม่ติด พอพี่ชายสอบติดหมอ ตอนนั้นผมอยู่ ม.4 ใจนึงก็ยินดี แต่อีกใจคิดว่า ฉิบหายแล้ว ถ้าได้ต่ำกว่าพี่ชาย พ่อแม่ผิดหวังแน่ๆ พอขึ้น ม.6 ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ พ่อแม่มักพูดว่า ‘หมอฟันก็ดีนะ’ ช่วงนั้นผมพยายามเปิดใจให้กว้างและตัดสินใจไปสอบโควต้าต่างๆ แต่สอบอะไรก็ไม่ติด เภสัช เทคนิคการแพทย์ วิศวะ บัญชี ทันตแพทย์ก็ไปสอบ บรรยากาศในบ้านแย่มาก เราหยุดอ่านหนังสือแป๊บเดียวก็โดนหาว่าไม่อ่าน อยู่มาวันนึงพี่ที่เรียนพิเศษชวนไปกินข้าว กลับถึงบ้านสี่ทุ่ม พ่อถามว่า ‘ไปไหนมา!’ บอกเหตุผลไป เขาเริ่มโมโห ขึ้นมึงขึ้นกู น้อยครั้งที่ได้ยินคำแบบนั้น พอเข้าห้องนอนมา ผมโมโหมาก ปกติก็อ่านป่ะวะ นี่เขาชวนกินข้าวไง ผมทุบเตียงเสียงดัง พ่อเปิดประตูเข้ามาถาม ‘เป็นอะไร!’ เขาก็ว่าๆๆ พออารมณ์เย็นค่อยอธิบาย ‘สอบไม่ติดหลายที่แล้วนะ ไม่เห็นว่าพยายามมากขึ้นเลย’ เราไม่ตอบโต้ แต่ในใจคิดว่าตัวเองพยายามแล้ว เหตุการณ์นั้นกลายเป็นแผลในใจที่ใหญ่มาก เหลือเวลาหนึ่งเดือนในการสอบ กสพท. (กลุ่มสถาบันแพทยศาสตร์แห่งประเทศไทย) อยากได้ทันตแพทย์ใช่ไหม เดี๋ยวพิสูจน์ให้ดู! ผมอ่านหนังสืออย่างหนักทุกวัน ยื่นทันตแพทย์ไป 4 อันดับ ผลออกมาติดที่ ม.เชียงใหม่ โทรไปบอกพ่อกับแม่ พ่อตีกอล์ฟอยู่ เขวี้ยงไม้ทิ้งแล้วกระโดดถีบต้นมะพร้าว ส่วนแม่ออกจากออฟฟิศแล้วกลับบ้านเลย เห็นเขาดีใจก็ดีใจนะ แต่ลึกๆ รู้สึกว่า ‘เห็นไหม กูทำได้แล้ว!’ แม้จะสอบติดทันตแพทย์ แต่มันไม่ได้ช่วยแก้แผลในใจเลย
“ปีแรกที่เชียงใหม่เรียนวิชาพื้นฐาน ไม่ได้หนักอะไร เกรดก็ 3.7 วันสุดท้ายของการสอบ ผมเห็นเพื่อนคนนึงอ่านหนังสือ อุนนุนหมายเลข 1 ของนิ้วกลม เหมือนเป็นการเปิดโลกของผมเลย ‘เฮ้ย เจ๋งว่ะ แค่คำไม่กี่คำเรียงกัน’ กลับห้องตั้งสเตตัสคมๆ มีคนมาไลค์ เรารู้สึกมีตัวตนขึ้นมา พอปี 2 ผมสนใจการอ่านหนังสือมากขึ้น ขณะที่การเรียนเจอวิชาที่หนักและงานเยอะ ในใจคิดว่าจะอดทนเรียนให้จบ เป็นทันตแพทย์ที่เขียนหนังสือละกัน เท่ฉิบหายเลย ช่วงเวลานั้นชีวิตมีทั้งเรื่องเรียนและความสนใจเรื่องการเขียน ตอนปี 4 ผมเสนอตัวไปเขียนให้นิตยสารเล่มนึงที่เชียงใหม่ การได้สัมภาษณ์ ถอดเทป และเขียน มีแต่คำว่า ใช่ ใช่ ใช่ เป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ชอบและอยู่กับมันได้จริงๆ ส่วนการเรียน เราต้องเจอคนไข้ เป็นการจำลองภาพในอนาคต จนเกิดคำถามว่า จะอยู่แบบนี้ทั้งชีวิตได้เหรอ ตอนนั้นมีโอกาสต้องเรียนซ้ำ เครียดมาก เราเริ่มนอนไม่หลับ ตื่นมากลางดึกแล้วนอนต่อไม่ได้ การได้คุยกับแฟนเป็นเรื่องดีๆ อย่างเดียวที่เหลืออยู่ จนกระทั่งวันนึงทะเลาะกับแฟน ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใคร เคยเกือบฆ่าตัวตายด้วย ตั้งแต่มาเรียนที่เชียงใหม่ ผมคุยกับพ่อแม่น้อยมาก โทรไปเล่าว่าเรียนหนักก็ไม่ได้กำลังใจ แถมพูดว่า ‘ต้องเรียนให้ไหวนะ’ เวลาผ่านไปลองโทรอีกก็พูดแบบเดิม ผมไม่เล่าอะไรแล้ว โกรธพวกเขาตลอด เอากูมาอยู่ตรงนี้ทำไม! แล้วสุดท้ายปีนั้นก็เรียนซ้ำจริงๆ
“พอขึ้นปี 5 ก็เหมือนเดิมอีก เบื่อชีวิต เริ่มเกลียดพ่อแม่ ผมกลัวตัวเองจะฆ่าตัวตาย เลยตัดสินใจไปดร็อป อาจารย์ที่ปรึกษาบอกว่า ‘เซ็นใบดร็อปให้ก็ได้ แต่ไปหาหมอได้ไหม’ เลยไปหาหมอ ผมเป็นโรคซึมเศร้า แฟ้มแปะสีแดงว่า ‘ผู้ป่วยเคยคิดฆ่าตัวตาย’ การได้เจอหมอและนักจิตวิทยาช่วยให้ได้เข้าใจตัวเองมากขึ้น ปีต่อมาเพื่อนหลายคนเรียนจบแล้ว ผมยังอยู่ปี 5 เคยอยากเป็นทันตแพทย์ที่เขียนหนังสือ ตอนนั้นรู้แล้วว่าตัวเองไม่ได้เก่งขนาดนั้น ขณะกำลังรู้สึกว่า ‘ชีวิตกู อะไรวะเนี่ย!’ แม่พิมพ์มาทักทายตามปกติ เราเลยพิมพ์กลับไป 'ถ้าให้ทนเรียนต่อจนจบ ไม้เรียนได้นะ แต่วันที่จบ ความสัมพันธ์ของเราคงเสียไปแน่ๆ ไม้รู้สึกว่าตัวเองถูกบังคับ ขอลาออกได้ไหม อยากได้ชีวิตตัวเองคืน' แม่บอกให้กลับบ้านมาคุยกัน ผมเล่าอย่างหมดเปลือก เล่าเรื่องเคยคิดฆ่าตัวตายให้พ่อแม่ฟัง เขาพยายามอธิบายว่า ‘พ่อไม่เคยบังคับนะ’ เราบอกว่า ‘ถ้าไม่บังคับจริงๆ วันที่บอกว่าเรียนหนัก เขาต้องไม่พูดแบบนี้’ เขาก็บอกว่า ‘พ่อแม่เป็นห่วงอนาคตของลูก’ ถ้าลาออกตอนนั้นได้ปริญญาวิทยาศาสตร์บัณฑิต ผมเลยบอกพ่อไปว่า ‘ขอเวลาทำงานเขียนหนึ่งปี ถ้าไม่รอดจะกลับมาเรียนปริญญาโท’ เขาก็ตกลง พ่อมาเล่าให้ฟังทีหลังว่า ‘เหตุผลเดียวคือไม่อยากเสียไม้ไป เพราะสิ่งสำคัญคือหัวใจของลูก’
“หลังจากลาออกมา พ่อบอกแทบทุกอาทิตย์ ซึ่งเป็นประโยคเดียวกับตอนอนุญาต 'ลาออกมา พ่อเลี้ยงไม้ได้ตลอดชีวิต ไม่ต้องทำงานเลยก็ได้ แต่ในอนาคต ไม้จะเลี้ยงครอบครัวของตัวเองได้ไหม' ผมกลับมาอยู่บ้านที่สุพรรณบุรี ความสัมพันธ์ที่เคยแรงใส่กันก็เบาลง อย่างน้อยที่สุด พอถึงเวลาที่จะเป็นจะตาย เขาก็รับรู้ว่าลูกรู้สึกยังไง ทั้งพ่อและแม่โดนคนอื่นถามเยอะมาก แม่เคยโดนเพื่อนมาบอกว่า 'ทำไมไม่สอนให้ลูกอดทน' ผมโคตรโกรธเลย แม่ไม่ตอบ รับคำพูดเหล่านั้นแล้วมาร้องไห้ที่บ้าน ยิ่งทำให้รู้สึกว่า ที่ผ่านมาทำไมเกลียดพ่อแม่ได้ขนาดนั้น มันมีแหละที่เขาบังคับให้เรียน พอบอกว่าชอบงานเขียน สิ่งแรกที่ตอบกลับมา 'แล้วเรื่องเรียนล่ะ' แต่วันนั้นเราเข้าใจว่าบังคับเพราะอะไร พวกเขาเป็นห่วง พ่อเป็นคนกินเบียร์ กินแล้วก็พูดเปิดใจกับผม เขาเคยพูดว่า 'ได้มาคุยกันแบบนี้ พ่อมีความสุขมาก' ทั้งที่เราเพิ่งลาออกมาไม่นาน การคุยดีๆ กลับมาแล้ว บางช่วงผมคิดถึงเชียงใหม่ ก็ไปเที่ยวบ้าง กลับมาพ่อก็บอกว่าคิดถึง เป็นการคุยกันแบบที่ไม่เกิดขึ้นมาหลายปี
“ตอนนั้นสมัครงานเต็มไปหมด ปรากฏว่าไม่มีใครเรียกสัมภาษณ์เลย เหมือนมีคนมาต่อยหน้า คิดว่าแน่เหรอ โลกความจริงไม่ง่าย! ผ่านไปสามเดือน ชีวิตเริ่มยากแล้ว วันนึงไปดูหนังเรื่อง La La Land นางเอกอยากทำงานที่ตัวเองรัก ขณะที่คนในสังคมบอกว่า ทำไม่ได้หรอก พระเอกพูดว่า ‘ช่างแม่งสิ ไม่มีเวทีก็สร้างเอง ไม่มีใครดูก็ช่างแม่ง’ ผมออกจากโรงมา ตัดสินใจว่าจะทำหนังสือทำมือ เอาไปวางร้านกาแฟที่สุพรรณบุรี ร้านใหญ่ๆ ในกรุงเทพฯ เวลาผ่านไป นิตยสารอะเดย์เปิดรับเด็กฝึกงาน (a team junior) ตอนเรียนอยู่ปี 3 ผมเคยสมัครไปแล้วไม่เข้ารอบสุดท้าย ครั้งนั้นรุ่น 9 มาครั้งนี้รุ่น 13 ผมสมัครอีกจนได้รับคัดเลือกเปน 1 ใน 15 คน ดีใจมาก ผมร้องไห้เลย เริ่มฝึกงานพฤษภาคม 2560 พอครบ 3 เดือน ผมสมัครงานต่อ แล้วได้เป็นกองบรรณาธิการนิตยสารอะเดย์มาจนถึงปัจจุบัน พอได้งานประจำ ผมไปบอกพ่อว่า 'ทำได้แล้วนะ' เขากำลังเมาๆ เอามือมาแตะหลังแล้วพูดว่า 'มึงแน่มาก!' เป็นสามพยางค์ที่ในใจร้องตะโกนคุกเข่าร้องไห้ ใช่ เขาเคยบังคับ แต่ช่วงเวลานั้นเปิดประสบการณ์ให้หลายอย่าง ส่วนความสัมพันธ์กับแฟน เราเลิกกันมาสามเดือนแล้ว ความไม่เข้าใจสะสมมาหลายปี เดือนก่อนเพิ่งได้เปิดใจคุยกัน ทั้งสองคนเห็นตรงกันว่าตัดสินใจถูกแล้ว แต่เราไม่ได้โกรธอะไรกัน เป็นความรู้สึกว่าไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ ถ้าวันนึงผมเขียนหนังสือออกมา คนที่ผมจะให้เครดิตคือเขาเลย
“การที่เคยเรียนทันตแพทย์แล้วลาออกมาทำงานเขียน มีคนมาชื่นชมเยอะ ‘เก่งมาก ทำตามความฝัน!’ แต่ผมเฉยๆ นะ คุณไม่รู้หรอกว่าเบื้องหลังคือความเห็นแก่ตัว ตอนยังไม่ได้งาน แม่บ่นว่าเหนื่อยกับงานธนาคาร ผมถามไปว่า ‘แม่ชอบทำอะไร’ เขาบอกว่า ‘แม่มีความสุขกับการได้จัดสวน’ ผมถามต่อว่า ‘ทำไมไม่ลาออกมาล่ะ’ สิ่งที่แม่ตอบคือ ‘ต้องทำงานธนาคาร เพื่อเอาเงินมาเลี้ยงลูกไง’ จุกฉิบหาย ถ้าแม่ทำตามฝันมาจัดสวน เขาจะเอาเงินที่ไหนมาให้ผมตามฝันวะ ผมมีเพื่อนคนนึงที่บ้านทำอาชีพค้าขาย ไม่ได้มีเงินมาก เขาเกลียดทันตแพทย์ แต่ตอนนี้เรียนจบแล้ว เนื่องจากพ่อป่วยเป็นมะเร็ง เพื่อให้พ่อได้รับสวัสดิการ และในอนาคตก็เพื่อแม่ เขาตัดสินใจอยู่โรงพยาบาลรัฐบาล ยอมอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบ คนแบบนี้น่าเคารพกว่าผมอีก คำพูดว่า 'ทำตามความฝันสิ!' มันไม่ใช่แค่สิ่งที่เห็น แต่ชีวิตจริงมีอะไรมากกว่านั้น”
- - -
#มนุษย์กรุงเทพฯxHeineken
#YEDTalksxHeineken
#ZThruTheWorld
#OpenYourWorld
ติดตามเรื่องราวของเขา และ Speaker คนอื่นๆ ได้ที่งาน YED Talks x Heineken : "(gen) Z Thru The World" ครั้งแรกของ Dudesweet และ Heineken ที่จะพาคุณไป เปิดโลกของคน Gen-Z กับงานพูดที่ไม่ใช่เพียงแค่มาฟังเฉยๆ แต่ยังเปิดโอกาสให้คุณได้ “พูด” เพื่อแลกเปลี่ยนมุมมองและเปิดโลกของกันและกันแบบ Real-time ผ่าน Open Topic และการ Talk Over Beer
อ่านรายละเอียดงานและซื้อบัตรได้ที่ : http://go.eventpop.me/yedz
openyourworld 在 Heineken | Worlds Apart | #OpenYourWorld - YouTube 的推薦與評價
Heineken presents 'Worlds Apart' An Experiment.Can two strangers with opposing views prove that there's more that unites than divides us? ... <看更多>