Beam’s Story เรื่องของบีมและญี่ปุ่น (EP6.3)
【เหยียบญี่ปุ่นครั้งแรกในชีวิต】(วันที่ 2)
🧡บันทึกที่ทุกคนกำลังจะอ่านต่อไปนี้นี้คือบันทึกที่บีมเขียนตอนอายุ 15 จริงๆนะคะ🧡
ความเดิมตอนที่แล้วแบบย่อสุดๆ
- ตอนอายุ 15 บีมได้เป็นตัวแทนโรงเรียน และตัวแทนประเทศไทย ไปร่วมงานฉลองครบรอบ 400 ปี ปราสาทนิโจที่เกียวโต
- ขึ้นเครื่องบินครั้งแรกในชีวิตอ้วกแตกหนักมาก จบรีวิวญี่ปุ่นวันแรก 555
v
v
ต่อวันที่สอง
🌸18 กันยายน 2546🌸
ฮ้าววววววววว....สดใสกับเช้าวันใหม่ที่ยังมึนนิดๆเหมือนเมาค้าง (จริงๆนะ ยังมึนอยู่เลย) ตื่นมาวันนี้ก็ มากันอีกประเทศนึงแล้ว คืออัฟกานิสถาน ไม่รู้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้วน่ะ วันนี้ได้รู้จักพี่ๆเพิ่มขึ้นอีกหลายคน แต่ที่ดูแลประเทศเราก็คือ พี่ยูอิ (Yui) พี่คิโยโกะ (Kiyoko) พี่มาจิโกะ (Machiko) น่ารักมาก พูดไทยได้ นับถือเลย เก่งมาก พูดรู้เรื่องด้วย ในบรรดาพี่ๆทั้งหมดวันนี้ก็สนิทกับพี่ยูอิมากที่สุดหละ เพราะว่านั่งติดกัน 555
พูดถึงอาหารเช้าเนี่ยนะ ค่อนไปทางยุโรปซะมากกว่าญี่ปุ่น เป็นบุฟเฟ่ต์ เหมือนเอาใจชาวต่างชาติที่ไม่ชอบกินอาหารญี่ปุ่น จะว่าไปอาหารญี่ปุ่นก็มีนะแต่น้อย กินเท่าไหร่ก็ได้ล่ะน่ะ คนที่ดูแลบัตรอาหารเช้าคือเรา ส่วนคนที่ดูแลกุญแจห้องคือโบ น่าาาาอดทน ใช่ว่าจะไม่มีกินซักหน่อย พยายามกินเยอะอ่ะ เอาให้คุ้ม (โถๆๆๆไม่ค่อยงกเลยอ้ะ ปล.บีมไม่ค่อยถนัดอาหารฝรั่ง)
วันนี้มีประชุมรับมอบของตอนเช้า ไม่ได้มอบอะไรหรอก ญี่ปุ่นใจดี ให้กล้องโพลารอยด์มายืม ถ่ายรูปได้ประมาณ 20 รูปถ้าจำไม่ผิด วันนี้ระหว่างเดินอยู่ในโรงแรมก็มีพี่มาขอถ่ายรูปด้วยประมาณว่าเป็นคนดังยังไงไม่รู้ 555
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จวันนี้เด็กๆไทยกับเด็กๆอัฟกานิสถานจะเดินทางไปโรงเรียนมัธยมต้น Uzumasa (Uzumasa Junior High School) กันค่ะ นั่งรถอีกแล้ว นั่งข้างๆพี่ยูอิ ก็คุยกันไป สบายดี พูดภาษาไทย ^^” คุยกันรู้เรื่อง ระหว่างทางไปโรงเรียนนี่ถนนสวยมาก มันเป็นสีส้มเขียวอ่ะ ตัดกันดี ก็สงสัยอยู่ว่าทำไมถึงเป็นสีแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้ถาม ..(เก็บไว้และก็ยังสงสัยอยู่ถึงปัจจุบัน ไว้โตเมื่อไหร่จะไปดูอีกรอบ) ก็คุยกันไปเรื่อยๆค่อนข้างเฮฮานะ พี่ยูอิถามว่าชอบ เจอาร์ หรือเปล่า .. เจอาร์เหรอ ตอนนั้นก็พอเดาๆได้ว่าเป็นอะไร แต่ก็ยังไม่ลึกซึ้งเท่าตอนนี้ ตอนนั้นยังไม่ฟังเพลงญี่ปุ่นเลย รู้จักแต่อาราชิ กับคนที่ดังเปรี้ยงปร้าง ก็ตอบพี่เค้าไปว่าเฉยๆค่ะไม่ค่อยรู้จักเท่าไหร่ ^^ แล้วก็ถามกลับว่าพี่ยูอิหละชอบนักร้องไทยคนไหน คำตอบคือ จีว่า ชอบพี่แพท ..โห.ในใจเราก็คิด พี่แพทดีใจตายเลย เราก็บอกเค้าไปว่านักร้องไทยเราชอบ D2B นั่นแหละ ก็หลังจากนั้นก็โปรโมต D2B ให้พี่ๆฟัง
ถึงซักที ..พอถึงเค้าก็ให้เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะก่อนเลย โรงเรียนใหญ่...อ้ะ บริเวณกว้างดี เปลี่ยนรองเท้าแล้วก็เกาะกันไปที่ห้องรับรอง ตื่นเต้นจัง แต่ยังไม่หายมึน (เมาเครื่องบินเมื่อวาน) รับรองกันด้วยชาเขียวญี่ปุ่นของแท้.........อ๊าาาาาาา..Sugoi!!!!Oishii>.
แล้วก็ได้ออกจากห้องรับรองไปที่โรงยิมซักที เราตัวเล็กสุดในหมู่คนที่มาวันนี้เลย ถ้าเทียบกับอัฟกาก็พอๆกัน แต่เทียบกับเด็กไทยนี่เรามดมากเลยอ่ะ ทุกคนเกือบ 170 แต่เรา 150 .. ดูโตๆกันทั้งนั้น ก็คิดอยู่ว่าถ้าไต้ฝุ่นมาที เราคงปลิวไปกับแรงลม.........
เสียงปรบมือต้อนรับพวกเราตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้าไปในโรงยิม โอ้..น่าประทับใจมาก มีชื่อแปะอยู่บนโต๊ะแล้ว ก็เดินไปนั่งตามชื่อตัวเอง แนะนำตัวทีละคน พระเจ้าช่วย พูดอะไรไปบ้างนะ คงจะประมาณนี้
“Hello Everybody. My name is Sittarut , you can call me Beam. Nice to meet all of you” คงจะประมาณนี้ได้ เป็นอะไรที่สั้นๆได้ใจความ เพราะยังไงชื่อเราเค้าคงจะจำไม่ได้ (555) นั่งประจำที่ แล้วก็มีการเปิดงานพอเป็นพิธี ก็ดูการแสดงของญี่ปุ่น ชุดประจำชาติ ก็จะมายืนหมุนๆให้ดูข้างหน้า เห็นกันจะๆ เล่นโคะโตะ ได้ยินแต่เสียง ตั้งไว้ไกลมาก มองไม่เห็นว่าเล่นยังไง แต่ก็เคยเล่นแล้วตอนอยู่ที่ไทย ^^ ต่อมาก็มีเคนโด้ ประทับใจม้ากกกมาก เพราะว่าเห็นในโคนัน(อีกแล้ว) ตอนที่ฮัตโตริแข่งนะ เท่มากๆๆๆเลย ได้เห็นของจริงแล้วเสียงดังมาก น่ากลัว ... มีฮูล่าฮุบ ซึ่งเค้าให้พวกเราร่วมเล่นด้วย .. ง่า เล่นไม่ได้ มันหลุดออกไปจากเอวทุกทีสิน่า ที่สนุกมากๆก็งัดข้อเนี่ยแหละ ลุ้น สุดท้ายแพ้ญี่ปุ่นกันราบคาบ แต่ละคนหน้าตาสู้สุดชีวิต แล้วก็มีตีล้อกลมๆให้มันวิ่งไปข้างหน้า อัฟกาตีได้อ่ะ ไทยตีไม่ไป แล้วก็มีของเล่นญี่ปุ่นเค้าเรียกว่าอะไรนะ ซักอย่างอ่ะ ให้เล่นกัน เล่นกันนานสุดเลย แบบว่าไม่ยอมแพ้ เด้งๆแล้วให้มันตั้งได้น่ะ ตอนเล่นอันนี้เค้าให้เด็กคนนึงมีส่วนร่วมด้วย เค้าเดินไม่ได้อ่ะ แต่ก็น่ารัก เอาของเล่นนี่มาให้เล่นกัน
ที่ประทับใจนี่น่าจะเป็นม้าไม้ไผ่นะ อันนี้พวกเด็กผู้ชายจะเล่น วิ่งมาจากฝั่งนู้น อย่างน่ากลัว เร็วอ่ะ เก่งมากเลย แล้วเค้าก็ให้เราลองเล่นกัน ... คือแบบเราก็คู่กับเด็กผู้ชายญี่ปุ่นคนนึง เค้าก็เอามาให้เล่น แล้วคือ เราก็มองไปที่ ขา ตรงที่เราจะต้องเหยียบอ่ะ เอ๊ะทำไมมันไม่เท่ากัน ไม่นึกว่ามันจะยากนะ แต่เล่นไม่ได้อ่ะ ก็ทำไมขาไม่เท่ากันอ่ะ แล้วเมื่อกี้เค้าเดินมาทั้งๆที่มันสูงข้างเตี้ยข้างเนี่ยนะ ทำได้ยังไง โอเคไม่พูดมาก เพราะพูดกันไม่รู้เรื่อง ภาษาใบ้สุดๆ ประมาณว่าเค้าก็ทำท่าทำทางให้เราขึ้นไปยืน เราก็ทำตาม เค้าก็ช่วยจับให้อ่ะ คือ..มันขยับไม่ได้เลย ต้องขอบคุณในความมีน้ำใจที่ช่วยจับให้นะ (ไม่จับก็หงายหลังสิฟะ) ก็เราก็ไม่ได้เดินไปไหนเลยอ่ะ ค้างแหง่กอยู่นั่นแหละ 555 เราตลกหน้าเค้ามากเลย หน้าตาอินมาก ประมาณว่า กลัวเราจะตกลงมาแล้วได้รับบาดเจ็บสุดๆ สุดท้ายแล้วเราสงสาร ก็เลยเลิกเล่นอ่ะ 555 นอกจากนี้ยังมีปิดตา แล้วแปะหน้า ตัวการ์ตูน ให้มันตรงๆ แต่ละคนนี่ทำกันออกมาฮาแตก มีรูปนึงหน้าเหมือนนายกรัฐมนตรีประเทศเรา หมดแล้วกิจกรรม สุดท้ายก็มีการกล่าวจากประธานนักเรียนแล้วก็มอบของที่ระลึกให้ ก็ได้ของเล่นมาคนละอัน กระเป๋าโรงเรียน ดอกซากุระปลอม ตะเกียบญี่ปุ่น แล้วก็ที่ส่องๆเป็นกระจกซึ่งมีวัสดุอยู่ภายในเมื่อเรามองผ่านกล่องกระจกและหมุนไปเรื่อยๆภาพภายในจะเปลี่ยนไปสวยงามมาก นอกจากจะอยู่กันที่โรงยิมแล้ว พวกเราก็ยังเดินไปดูห้องเรียนกันด้วย ท่าทางเด็กญี่ปุ่นจะตื่นเต้นเอามากๆ ดูเค้าร้องเพลงกันด้วยที่ห้องดนตรี ก็ไม่ได้เดินดูทั่วโรงเรียน ดูแค่จุดสำคัญ แล้วก็กลับ ประมาณเที่ยงๆ
หลังจากกลับมาก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน อาหารกลางวันมื้อแรกของวันนี้ .. มากันครบทุกประเทศแล้ว เรื่องที่สงสัยก็คือเมื่อเช้านี้ อินเดียที่มาพร้อมกับเราเมื่อวานไปไหนกัน ? 555 อาหารกลางวันมันเป็นสากลอ่ะ ... คือไม่ชอบกิน แต่ก็พยายามอยู่ ^^ กินได้ ให้กินเยอะมากๆๆ แล้วกินต้องหมดด้วยดิ ไม่งั้นเสียมารยาทแย่ ดันเข้าไปสุดๆ สุดท้ายกับขนมปัง 3 ชิ้น (เยอะมากๆ เราไม่ชอบกินขนมปังเลย TT) ก็พยายามจนสำเร็จ หมดจนได้
หลังจากนั้นก็พักกันอยู่ไม่นาน ก็ถูกเรียกไปประชุมที่ห้องกินข้าวกลางวัน โต๊ะหายไปหมดแล้วหง่ะ เหลือแต่เก้าอี้เพียวๆวางไว้รอบห้อง หน้าห้องมีเปียโนอยู่ ซึ่งเด็กเวียดนามกำลังเล่นอยู่ น่ารักมาก อยากรู้จัก ก็เข้าไปนั่ง เด็กไทยเงียบมาก เกาะกลุ่มกันนิ่ง ก็พี่เค้าก็อธิบายเป็นภาษาอังกฤษ แต่ละประเทศก็มีพี่สต๊าฟประกบอยู่ คนสองคน ... แต่ไม่รู้ทำไมประเทศไทยสต๊าฟเยอะนักประมาณ 4 คน เดี๋ยวมาเดี๋ยวไป งง จริงๆ
ก่อนอื่น ทางญี่ปุ่นคงอยากให้รู้จักกันและกันอย่างสนุกสนาน ก็เค้าแจกป้ายชื่อนะตั้งแต่เช้าแล้วหละ มี วงกลม ดาว สี่เหลี่ยม สามเหลี่ยม หัวใจ ประมาณนี้ แยกกันหมด ประเทศเดียวกันน่ะ เราได้วงกลมน่ะ เอ่อ เด็กทั้งหมด19 คน เพราะอัฟกาฯมีผู้ใหญ่มา 2 คน คือก็อัดกันอยู่ในห้อง กลิ่นของประเทศเขาเราไม่ค่อยจะคุ้นกันซักเท่าไหร่....(จินตนาการเอาเองว่าไม่คุ้นแบบไหน) ออกมาจากห้องนี่แบบ....เฮ่อออออออ 555.. เข้าเรื่องกิจกรรมต่อ ก็คือเค้ามีรูปภาพพวกเราที่ถ่ายกันไว้เมื่อเช้า เอามาคว่ำแล้วกองๆกันไว้ คือให้แย่งกันหยิบ ให้ลงไปหยิบรูปที่ตัวเองพอใจ แล้วก็หาคนที่อยู่ในรูปนั้นน่ะ ใครวิ่งออกมาก่อนชนะ แล้วมันก็จะต่อกันเป็นทอดๆใช่ป่าว อะไรประมาณนี้มั้ง ? เกาะกันมาเป็นกลุ่มๆ หนุกดี ได้คู่กับเด็กเวียดนามด้วย ก็ให้แนะนำตัวกันว่าชื่ออะไร ชื่อ “ใหม่” ชื่อไทยมาก แล้วหน้าก็ใกล้เคียง แยกกันไม่ออก แล้วนอกจากนั้นที่มันน่าประทับใจนี่คงจะเป็นเก้าอี้ดนตรี .. เล่นกันหมดทุกคน ไม่รู้ว่าสนุกหรือเปล่านะ ... คงจะออกแนวรุนแรงมากกว่า ดันกันอ้ะ เดินชนแล้วดัน คนไม่ใช่น้อยนะตั้ง 19 เบียดกันสุดแรงเกิด เราตัวเล็กแบบนี้เลยต้องขอยอมแพ้.. เพิ่งรู้ว่าเก้าอี้ดนตรีแท้จริงแล้วเค้าเล่นกันโหดร้ายแบบนี้นี่เอง T^T
ได้รู้จักกันแล้ว ตอนนี้เดินผ่านกันไปผ่านกันมาก็ทักๆกันบ้างคุยๆ หลังจากเล่นกันเสร็จ เหนื่อยมาก กิจกรรมวันนี้ยังไม่หมด มีต่อ...คือต้องซ้อมร้องเพลงอ้ะ (แหม..นึกว่าจะไม่ต้องซ้อมซะแล้ว) เหนื่อยแต่คุ้มเราก็ทน 555 เดินทางออกไป...ใกล้มาก เดินไปจริงๆ ติดโรงแรมเลย เป็นโรงเรียนสอนดนตรี แต่มันดูเวิ้งว้างเงียบๆไงไม่รู้ เหมือนไม่มีนักเรียน ขนาดเป็นโรงเรียนสอนพิเศษดนตรีนักเรียนยังต้องใส่ Uniform เลย ของโรงเรียนดนตรีนี้เป็นเสื้อนักเรียนสีฟ้า โรงเรียนเมื่อเช้านี้กระโปรงนักเรียนสีเทา นะ..มีแต่อะไรแปลกๆ ^^ นี่แหละญี่ปุ่น เดินไปเค้าก็บังคับให้ใส่รองเท้าแตะอีกแล้ว..ซ้อมนานมากเลย นั่งหน้าสุด ซ้อมพร้อมๆกับเด็กญี่ปุ่นที่เรียนที่นี่เนี่ยแหละ เพลง Ai Love Peace เนื้อร้องก็มีอยู่ว่า
Ai Love Peace
Ai Love Yume Dream Kaze Wind Sora Sky Yama Mountain Mori Forest KawaRiver Umi Thesea Peace Forever itsumademo (ตลอดไป) Peace Foever heiwanonakade (ท่ามกลางความหวัง)
แล้วอีกเพลงนึง Seeds in the fields เค้าให้พวกเราร้องแค่ท่อนฮุคอ่ะ เพราะว่าเนื้อเพลงทั้งหมดเป็นภาษาญี่ปุ่น ..... ยกเว้นท่อนฮุคเนี่ยแหละ ระยะเวลาการซ้อมก็ยาวนาน ย้ายไปห้องนู้นทีห้องนี้ที แต่ก็สนุกดี ในใจก็คิดอยู่เหมือนกันแหละ (- -“ เสียงแหบแล้วเมื่อไหร่จะเลิกเนี่ย) เด็กญี่ปุ่นที่โรงเรียนนี้ดูแล้วแต่ละคนเรียบร้อยกันมากๆ ^^ การร้องเพลงเนี่ยก็ดำเนินการโดยคุณครูใหญ่ของโรงเรียนนี่เอง อิอิ
หลังจากซ้อมร้องเพลงเสร็จเราก็ถูกเชิญเข้าสู่ปาร์ตี้เพื่อสานสัมพันธไมตรี นั่น! แนะนำตัวกันอีกแล้ว แต่คราวนี้ อาจารย์เป็นคนพูดให้ พวกเราทั้ง 4 ออกไปยืนโชว์ออฟกันเฉยๆ แบบว่าเค้าแยกโต๊ะกันด้วยน่ะ เราอยู่โต๊ะเดียวกับโบ แล้วดัมพ์แยกไปอยู่กับเอกอีกโต๊ะ ร่วมกันกินของว่างเล็กๆน้อยกับบรรดาเด็กญี่ปุ่นของโรงเรียนสอนดนตรี ไม่คุยกันเลย...เขินอ่ะ ภาษาญี่ปุ่นที่ร่ำเรียนมาแทบจะไม่ได้ใช้ ใช้แต่ภาษาใบ้กับยิ้มอย่างเดียว 555 สุดท้ายปาร์ตี้นั้นก็จบลงกับเพื่อนๆญี่ปุ่นด้วยการยิ้มอย่างเดียว กับคุยภาษาอังกฤษนิดหน่อยกับพี่สต๊าฟประจำโต๊ะที่อยู่ดีๆโผล่มาจากไหนไม่รู้ ^^”
และแล้วก็ถึงเวลาพักผ่อนของเรา วันนี้เหนื่อยดี แต่ยังไงก็คุ้มกับสิ่งต่างๆที่ได้รับ ยังไม่ใช่แค่นั้น วันนี้ยังไม่จบ .. พวกเรายังต้องกองรวมกันอยู่ที่ห้องผู้หญิง เพื่อสรุปกิจกรรมที่ทำไปวันนี้ และก็ต้องรออาจารย์ประชุมเสร็จ วันนี้วันแรกที่ต้องสรุปงานซะด้วยสิ ทำไงล่ะ .. ? สรุปแล้วคือ .. คนวาดรูป บีม คนเขียน บีม เนื่องจากอาจารย์พิจารณาแล้วว่าเราลายมือสวยที่สุด (ไม่อยากจะเชื่อนี่ถ้าแม่รู้นะคงปลื้ม เพราะแม่บ่นเสมอเมื่อเห็นลายมือในสมุด.....) ภาษาอังกฤษที่ใช้บรรยายก็ช่วยๆกันคิดแหละ แล้วอาจารย์ก็ช่วยตรวจให้อีกที สรุปแล้วกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเช้าวันใหม่
---------------
เป็นไงคะ ญี่ปุ่นครั้งแรกของบีมยังไม่จบแค่นี้นะ
บีมไปประมาณ 5-6 วันได้ เขียนบันทึกทุกวันเลย
รักตัวเองจัง ตรงที่เป็นคนชอบเก็บข้อมูลนี่แหละ
เด็กๆเป็นยังไงโตมาก็เป็นอย่างเดิม 555 เพิ่มเติมคืออายุ
--------------------------------------
อัพทุกวันศุกร์
อ่านตอนเก่าที่นี่
https://www.facebook.com/BeamSensei/photos/a.477317282306700/3184252611613140/?type=3&theater (ตอน6.2)
https://www.facebook.com/BeamSensei/posts/3184227174949017 (ตอน6.1)
https://www.facebook.com/BeamSensei/posts/3184186614953073 (ตอน5)
https://www.facebook.com/BeamSensei/posts/3156166404421761 (ตอน4)
https://www.facebook.com/BeamSensei/posts/3153100464728355 (ตอน3)
https://www.facebook.com/BeamSensei/posts/3109201399118262 (ตอน2)
https://www.facebook.com/BeamSensei/posts/3109136385791430 (ตอน1)
