#โพสนี้ถึงเด็กตราดยุค90
กลับบ้านคราวนี้นั่งคุยกับแม่กับน้องอยู่ค่อนคืน
“แม่” ของพี่ ก็คือ “ป้า” ของเด็กๆยุค 90 ที่ จ.ตราด
สมัยนั้น “ร้านลุงป้าบ้านล่าง” คือที่ฝากท้องของเด็กๆ
อาหารที่เด็กๆเรียกว่า “อาหารตามชี้”
อยากกินอะไรชี้เอา ตบท้ายราดด้วยน้ำราดดำๆ
บนโต๊ะมีซอสทุกชนิดให้ปรุงตามใจ
แต่ที่ฮิตสุดคือ “พริกคั่วน้ำมัน” และ “น้ำจิ้มไก่”
เครื่องดื่มมี 3 อย่าง เก๊กฮวย,น้ำแดง และโอเลี้ยง
อยู่ในตู้กดอัตโมมัติ กินฟรีตามใจ!!!
ขอข้าวได้มากเท่าที่ต้องการ ไม่มีตังค์ติดไว้ก่อนได้
ลุงป้าขอแค่ “อย่ากินเหลือก็พอ”....
พวกเอ็งจำกันได้ใช่มั๊ย^^
แล้วไหนจะมีเรื่องราวมากมายระหว่างลุงป้ากับเด็กๆ
ลุงสอนการบ้าน,เล่นหมากรุก,ดูบอล และตามแก้ปัญหาชีวิตมากมายให้กับเด็กที่มากินที่ร้าน
ยุคนั้นไม่มีโซเชี่ยล แต่ลุงป้ามีวิธีให้เด็กทั้งร้านสื่อสารกัน โดยมีบอร์ดใหญ่ๆ ให้ทุกคนแปะกระดาษขัอความถึงกัน ลุงป้าเรียกมันว่า “เว็ปไซด์”
กระดานนี้ไม่เคยว่างแม้แต่ตารางนิ้วเดียว...
และเชื่อว่าเหล่านี้เป็นความทรงจำงดงามของเด็กตราดยุคนั้น....
วันเกิดของน้องเนิฟเมื่อไม่นานนี้ ป้าตัดสินใจชวนเด็กยุคนั้นมากินข้าวที่บ้าน
ป้าทำเมนูฮิตในยุคนั้น 4-5 อย่าง และที่ขาดไม่ได้คือ “พริกคั่วน้ำมัน” และน้ำจิ้มไก่” ทุกคนคิดถึงข้าวของป้า กินไป รื้อฟื้นความทรงจำยุคนั้นอย่างสนุกสนาน หลายคนที่ไม่ได้ไปบ่นน้อยใจที่พลาดโอกาสนี้.....
ย้อนกลับไปบรรทัดแรก...ที่บอกว่านั่งคุยกับแม่และน้องค่อนคืน
เพราะมันเริ่มต้นจากประโยคของป้าว่า
“เน็กว่าดีมั๊ย ถ้าแม่จะเปิดร้านข้าวแบบสมัยนั้น คิดถึงพวกมัน”
“แม่จะไม่เหนื่อยเหรอฮะ” พี่ถามแม่
“เดี๋ยวหนูจะเป็นคนออกแรงเอง แม่คุมอย่างเดียว ถ้าแม่ทำ หนูลุยเอง” เนิฟสวนทันควัน
เอาล่ะ เด็กตราดยุค 90 ว่าไง? ตอบป้าแกหน่อย
#ไม่มีฟ้าที่ไหนสวยเท่าตราดบ้านเรา
(ริมหาดแถวๆ โรงเรียนบ้านตาหนึก อ. คลองใหญ่)
