【新片短評總整】 2021年3月 第三週
.
▶《#游牧人生》Nomadland
★★★★☆ | 漸漸地,我們都忘了怎麼生活
透過記錄一名以車為家、四處打零工的女子,對資本主義下所建構出以金錢導向的生活樣貌提出反思;我們為何工作?為何賺錢?是為了生活?還是為了生存?《游牧人生》的故事並沒有太多起伏,反而冷眼旁觀了各種不同生活樣貌,進而讓觀眾沉澱心情,去調整自己可能被繁忙的生活而迷失的方向。這是一部值得用大銀幕欣賞的電影,沉浸在孤獨卻不孤單的氛圍,非常推薦!
.
▶《#兩人之間》Two of Us
★★★☆ | 活越久、感情就越不單純
《兩人之間》透過一對年老的同性伴侶,在面對家人和健康的關鍵時刻,探討了同性戀人在情感之外必須面對的現實問題;有趣的是,本片的場景在同層的兩間公寓之中進行,大門在不斷開啟、關閉之際,呈現了現代人與人之間的冷漠疏離,對比到血緣和非血緣關係,劇情和場景相對簡單,卻創造了相當有張力的效果,令人驚豔。
.
▶《#愛殺》Wrath of Desire
★★☆ | 咦?不是啊,用刀本來就要小心啊?
從《刺青》到《花漾》,周美玲的電影一直以來都給我一種冰冷、沉重的壓迫感,《愛.殺》也不例外;三個角色自白的羅生門,牽扯出一場複雜的愛恨情仇。整部片的調性始終在低氣壓中進行,原始慾望受制於信仰或社會的教條,最終引發了悲劇。但劇情的前後邏輯還有不斷穿插的舞踏畫面讓人摸不著頭緒,非常吃觀眾腦波頻率,要不然這真的是相當艱深且難以下嚥的類型電影。
.
.
.
大家上週末看了哪些新片呢?
歡迎留言分享與我討論唷!
.
.
**************
別忘了追蹤XXY的電影相關文字、影像、聲音創作唷!
📣 https://linktr.ee/XXY_filmcrtics
.
#本週新片 #電影 #院線 #新片
羅生門反思 在 Kofgym Facebook 的最讚貼文
𝐈𝐅𝐁𝐁 𝐟𝐢𝐠𝐮𝐫𝐞 𝐩𝐫𝐨韓國選手 안다정 An Da Jeong
經過三年嘅努力進步走進Olympia舞台 展現出自己心目中完美身材。
An Da Jeong參加過兩屆Olympia(2019/2020),今屆2020 Olympia 雖然只奪第七名但身材尺寸對比其他選手比較大令其身材較為突出,比賽後佢喺一則Instagram貼文中提到「Olympia選手身材尺寸不如我想像咁大,可能只係韓國選手(包括我)先會咁沉迷於尺寸大,尺寸固然重要但我明白唔應該太超過而失去美感同時要合乎比例,所以經歷過比賽有好多得着同反思。」最後佢預告會喺2021年會以一個全新嘅形象迎接大家令到自己更加專業!
從佢出貼文中可以了解到佢對肌肉尺寸大嘅追求同韓國嘅風氣同時睇得出佢可能覺得自己對比其他選手身材尺寸有啲大而成為影響名次嘅其中一個因素,所以佢汲取今次嘅經驗改善更希望自己成為一個更加專業嘅國際健美運動員!令人期待2021 Olympia佢會有咩新嘅突破同改變!
對於有人覺得玩健美尺寸一定要大,你又認唔認同呢?
影片/圖片來源:
@dajeong_ifbbpro ( instagram)
Mrolympia.com
https://www.instagram.com/p/CJDPuhBncvF/?utm_source=ig_web_copy_link
圖/文:Hugo
#kofgym #strength #肌肉 #力量 #ifbbpro #羅生門 #韓國 #健美 #figure #gym
羅生門反思 在 禽獸姐的萬應室 Facebook 的最佳貼文
/ #區分 /
瑋瑋的事件坦白說讓我蠻震撼,震撼的點在於,這好像是第一次因為群眾的力量,讓一間媒體將相關新聞全數下架並且認錯道歉。
過去我常常很感慨,因為媒體的獵奇和大眾的獵奇,其實息息相關。如果沒有人看,媒體其實也不願意寫。各家媒體都有很多優質的報導,偏偏許多不受青睞,排行榜的前幾名,往往絕大多數都是那些八卦、牽扯著他人隱私與私德的大小家務事。
網友總是一邊罵又一邊看,為了點閱率,媒體確實也常常掙扎,把心一橫後下了聳動的標題。究竟是大眾獵奇在先,還是媒體也養成大眾獵奇?這就像是雞生蛋,蛋生雞的羅生門問題。
雖然同志已經被正名多次不是異類,但是這個事件,按照以往的思維會以為「出櫃」仍有話題性,也許大家依然愛罵又愛看,甚至標靶會在瑋瑋身上。
但這次不再是這樣了。
似乎是我印象中第一次,大家激烈地反彈,告訴媒體用這樣的方式來報導是不對的,用獵奇的角度談論同志交友和邀約一夜情,甚至擅自替他人出櫃都是不對的,大家真的用力出聲「我們不要看到這樣的新聞!」團結到讓媒體反思,決定認錯和下架新聞。
這是真正的性別教育成功,透過公民行動來展現。
我們不再只是教條喊話說同志沒有不正常,不再只是口頭上說要消除歧視,看到八卦又跟著獵奇。大家用行動來表示,我們不要這樣做了,我們要一起捍衛當事人,因為他沒有做錯事,不該承受這樣的壓力。
當然我也必須說,其實在鏡傳媒道歉及認錯以後,大家就應該適可而止。我看到很多人要求「下架爛媒體!」「祝你們關門大吉」也感到很擔憂。
鏡傳媒過去也有許多對同志友善的正面報導,瑋瑋的新聞處理方式縱然不對,但一碼歸一碼,我認為不應該一竿子打翻整個鏡,也不能因為這一次的「錯」,就推翻過去他們做的「對」,甚至要求關門,以偏概全否定鏡的所有,有點太過了。
下架一間媒體,就能解決問題嗎?世界就會變成你想要的樣子嗎?
究竟我們的社會,能不能真正的包容和接受差異?其實都應該要從學習區分開始。
鏡裡頭有多少員工,都必須承擔這件事嗎?如果因為少數人,而要採取連坐法,讓整間公司付出代價,讓所有人失業,這跟古代的誅九族有什麼差別嗎?
你或你的家人犯錯,整個家族就要滿門抄斬嗎?你或我身為台北市民,在國際上犯了錯,整個台灣就必須要一起死刑嗎?舉這例子或許不太好,但我要表達的是,區分的珍貴。
當我們學會區分,才能看見事情的本質,不再混淆一談,是非不分。學會區分,才能從中看見最重要的人事物到底是什麼?想清楚我們要追求的世界到底是什麼?
從這次的事件,大家其實共同參與了珍貴的一刻,我們每個人都發揮了足以撼動媒體的影響力,告訴媒體我們不要什麼新聞;我們身為群眾,告訴群眾我們要捍衛什麼樣的價值觀,要保護什麼樣的人;我們甚至很可能保護了不只一條珍貴的生命,讓更多同志知道,性向議題再也不該被當作攻擊的武器,群眾是會起身捍衛的。
透過這樣的事件,能得到這樣的珍貴,我認為也包含了鏡傳媒願意聽取意見並下架新聞,發布道歉聲明在首頁,這一切才能發生。
與其要求關門大吉,不如持續關注是否有更多好的報導,關注各家媒體是不是不再以獵奇的角度做這類的新聞,以行動來展現你真正關注的事件,我想比一味要求下架媒體的訴求好很多。