有這樣一個笑話:古希臘哲學家柏拉圖把人定義為“雙足的無毛動物”,於是另外一個哲學家狄奧根尼就把一隻雞的羽毛全部拔光,拎到講桌上說:“這就是柏拉圖所說的人。”柏拉圖無言以對,只好另作補充,把人的定義修改為:“人是沒有羽毛的,有扁平指甲的兩腳動物。”
狄奧根尼並不是故意找碴,他只是試圖站在從來沒有見過“人”的角度上,去理解“人”這種生物。我們可以想像一下,假如是一個從來沒有見過“人”的外星人,聽到柏拉圖對“人”的定義,估計一百個外星人能想像出一百種各不相同的生物來。
所以,要怎樣跟一個從來沒有見過“人”的生物描述“人”?這個問題,就像跟一個從來沒有吃過蘋果的人,描述蘋果的味道一樣困難。甚至,最終我們會發現這種做法是徒勞的。
如《莊子》所說:“對於瞎子沒法同他們欣賞花紋和色彩,對於聾子沒法同他們聆聽鐘鼓的樂聲。”因為你試圖與他講的東西,已經完全超出他的理解範圍之外了,這便是“夏蟲不可語冰”。
從前,黃河經常發大水,黃河河神巡視自己的領地,只見兩岸沙洲間迷蒙一片,連是牛是馬都不能分辨。河神洋洋得意,欣然自喜,認為自己是天下最大的了。
結果河神順著河流到大海一看,浩浩蕩蕩,舉目無涯,連水的邊際都看不到。河神滿臉愧色,嘆道:“我一直以為自己是最大的了,還好今天看到了大海,不然豈不是一輩子被有識之人嘲笑還不自知!”
海神笑道:“對井裡的青蛙,不能和它談論井外的事情,因為它被環境局限住了;對夏天的蟲子,不能和它談論冬天的事情,因為它被時令局限住了;對淺薄的人士,不能和他談論大道,因為他被教條局限住了。今天你從黃河出來,見識到了大海,認識到了自己的局限之所在,就可以和你談一談大道理啦。”
是啊,不然要怎麼向河神形容大海之大?
曾經,有一隻來自東海的巨鱉,向住在淺井中的青蛙講述大海的奇觀:“海有多大呢?即使用千里之遙的距離,也表達不了它的壯闊;用萬丈之高來比擬,也形容不了它的深度。夏禹的時候,十年有九年下大雨,大水泛濫成災,海面不見絲毫增高;商湯的時候,八年有七年天大旱,土地都裂了縫,海岸也絲毫不見降低。不因時間的長短而改變,也不因雨量的多少而增減,這就是大海啊!”
井蛙聽了,吃驚得好半天也沒有說出話來,一直到巨鱉走了還難以置信,估計還以為巨鱉在吹牛騙它。所以見識不在一個層面,思想不在一個高度,交流起來的結果就是這樣,彼此鬧心。此時,不如止語。
但是,大海在天地之間,不就像小蟻穴在大水澤裡嗎?中原在天下,不就像小米粒在大糧倉中嗎?物類有萬,人類只佔其一,而人類遍佈天下,每個人又只佔其一。個人與萬物相比,不就像毫毛的末梢在馬身上嗎?所以,又哪裡有真正的大與小呢?
其實我們每一個人,都有一個屬於自己的世界。這個世界雖然有大有小,但是小世界有小的快樂,大世界有大的快樂,快樂的本質是一樣的。
蟬和小斑鳩在林間嬉戲,碰到榆樹和檀樹就停止,飛不上去就落在地上,自得其樂。鯤鵬振動翅膀奮起直飛,能激起三千里的浪濤,環繞著旋風飛上九萬里的高空,同樣自得其樂。在淺水裡漂浮的小草,也能自在地四處遊行,然而放一隻杯子進去,就會動彈不得。
故而,世界不同,不必強融,這樣才能各自得到屬於自己的快樂。
夔天生一條腿,蚿天生百條腿,蛇天生沒有腿,但是都能行走自如。但是夔用一條腿走路的思維,卻理解不了蚿的百條腿是怎麼運作的。
蚿說:“我自己也不知道是怎麼運作的,我又用不著指揮每一條腿該怎麼走,我只要想著行動,就自然而然地行動起來了。你沒看到那噴吐的吐沫嗎?大大小小,無數的吐沫星子,吐的人也沒想著怎麼去分配它們,但它們飛舞的時候卻一點都不顯亂。”
蚿雖然能掌握複雜的一百條腿行走,但它用有腿才能行走的思維,卻理解不了蛇沒有腿該怎麼走。蛇說:“我是依靠天生的機能來走路,又哪裡用得著腿啊。”
蛇畢竟還是要靠脊柱和腰脅的肌肉來蜿蜒行走,但它用有形才能有行走的思維,卻理解不了無形的風該怎麼走。風說:“是的,我就這麼呼呼地從北海來到南海了。”
其實又何必呢?夔,蚿,蛇,風,都是遵從著天生的機能,在自然地行動罷了,順其自然的本質是一樣的。又何必你學他,他學你,最終弄得像“邯鄲學步”一般,變得連路也不會走了呢?
農夫,如果去考慮皇帝過的生活是什麼樣的,可能會覺得皇帝每天都吃大白饅頭,拿著金斧頭砍柴。而皇帝,如果去考慮農夫過的生活是什麼樣的,可能會覺得鬧饑荒是無稽之談,沒有糧食吃為什麼不吃肉呢?
故而,思維不同,不必互通,這樣才能各自得到屬於自己的自在。
#elitesinsider
加入群組:https://www.facebook.com/groups/2026540257666105/
鯤鵬聽濤 在 蔣勳 Facebook 的最讚貼文
2/3日開始,每週六日要在中廣的「美的沉思」談一談莊子。
常常在一個人的旅途中讀莊子,從年輕的時候讀起,總覺得這像是一本寫給孤獨者的書,體驗孤獨,孤獨地活著,獨與天地往來,像那條叫作「鯤」的魚,活在地老天荒的北溟,無窮無盡的歲月,無窮無盡的空間,無窮無盡的波濤,無窮無盡的寂靜⋯⋯
鯤的背脊像一座隆起的大山吧,然而牠想飛起來了,水擊三千里,牠努力飛起來,仰起頭,振動身體,搧起牠的鰭鬣,浪花飛濺,排山倒海,牠飛起來了,摶扶搖直上九萬里,鯤變身幻化,成為飛在空中的大鵬鳥,牠張開的翅翼遮蔽了天空,向南飛去,搧一次翅膀,就飛翔六個月之久,仍然是無窮無盡的歲月,仍然是無窮無盡的寂靜。
莊子,你好!你讓一個衰老的民族在身體衰老的時候還保留著幻想的自由,你說著一個接一個故事,讓受侷限禁錮的身體還有最後一點心靈自由的可能。
莊子,你好!
------
首播時間:每周六下午3~4點中廣流行網「藝文FUN輕鬆」節目
重播時間:每週日早上8~9點中廣新聞網
中廣線上聽APP:
Android: https://goo.gl/HjDC3B
iOS: https://goo.gl/xpEKod
鯤鵬聽濤 在 劉天賜個人專頁 Facebook 的最讚貼文
大陸小學國文課之三
《示兒》
宋 · 陸游
死去元知萬事空,
但悲不見九州同。
王師北定中原日,
家祭無忘告乃翁。
《秋夜將曉籬門迎涼有感》
宋 · 陸游
三萬里河東入海,
五千仞岳上摩天。
遺民淚盡胡塵裡,
南望王師又一年。
《四時田園雜興 (其一) 》
宋 · 范成大
晝出耘田夜績麻,
村莊兒女各當家。
童孫未解供耕織,
也傍桑陰學種瓜。

《四時田園雜興 (其二) 》
宋 · 范成大
梅子金黃杏子肥,
麥花雪白菜花稀。
日長籬落無人過,
唯有蜻蜓蛺蝶飛。
《小池》
宋 · 楊萬里
泉眼無聲惜細流,
樹陰照水愛晴柔。
小荷才露尖尖角,
早有蜻蜓立上頭。
《曉出淨慈寺送林子方》
宋 · 楊萬里
畢竟西湖六月中,
風光不與四時後。
接天蓮葉無窮碧,
映曰荷花別樣紅。
《春日》
宋 · 朱熹
勝日尋芳泗水濱,
無邊光景一時新。
等閒識得東風面,
萬紫千紅總是春。
《題臨安邸》
宋 · 林升
山外青山樓外樓,
西湖歌舞幾時休?
暖風熏得遊人醉,
直把杭州作汴州。
《遊園不值》
宋 · 葉紹翁
應憐屐齒印蒼苔,
小扣柴扉久不開。
春色滿園關不住,
一枝紅杏出牆來。
《觀書有感》
宋 · 朱熹
半畝方塘一鑒開,
天光雲影共徘徊。
問渠那得清如許?
為有源頭活水來。

《鄉村四月》
宋 · 翁卷
綠遍山原白滿川,
子規聲裡雨如煙。
鄉村四月閒人少,
才了蠶桑又插田。
《墨梅》
元 · 王冕
我家冼硯池頭樹,
朵朵花開淡墨痕。
不要人誇好顏色,
只留清氣滿乾坤。
《石灰吟》
明 · 于謙
千錘萬鑿出深山,
烈火焚燒若等閒。
粉身碎骨全不怕,
要留清白在人間。
《己亥雜詩》
清 · 龔自珍
九州生氣恃風雷,
萬馬齊喑究可哀。
我勸天公重抖擻,
不拘一格降人才。
《村居》
清 · 高鼎
草長鶯飛二月天,
拂堤楊柳醉春煙。
兒童散學歸來早,
忙趁東風放紙鳶。
《所見》
清 · 袁枚
牧童騎黃牛,歌聲振林樾。
意欲捕鳴蟬,忽然閉口立。
《竹石》
清 · 鄭燮
咬定青山不放鬆,
立根原在破岩中。
千磨萬擊還堅勁,
任爾東西南北風。


7~9年級
《關雎》 (節選)
關關雎鳩,在河之洲。
窈窕淑女,君子好逑。
參差荇菜,左右流之。
窈窕激女,寤寐求之。
《兼葭》 (節選)
蒹葭蒼蒼,白露為霜。
所謂伊人,在水一方。
溯洄從之,道阻且長。
溯游從之,宛在水中央。
《觀滄海》
兩漢 · 曹操
東臨碣石,以觀滄海。
水何澹澹,山島竦峙。
樹木叢生,百草豐茂。
秋風蕭瑟,洪波湧起。
日月之行,若出其中;
星漢燦爛,若出其裡。
幸甚至哉,歌以詠志。
《飲酒》
東晉 · 陶淵明
結廬在人境,而無車馬喧。
問君何能爾? 心遠地自偏。
采菊東籬下,悠然見南山。
山氣日夕佳,飛鳥相與還。
此中有真意,欲辨已忘言。
《十五從軍征》
漢樂府
十五從軍征,八十始得歸。
道逢鄉里人 :「 家中有阿誰? 」
「遙看是君家,松柏塚累累。」
兔從狗竇入,雉從架上飛。
中庭生旅谷,井上生旅葵。
舂谷持作飯,采葵持作羹。
羹飯一時熟,不知貽阿誰?
出門東向看,淚落沾我衣。
《木蘭辭》 (節選)
問女何所思,問女何所憶。
女亦無所思,女亦無所憶。
雄兔腳撲朔,雌兔眼迷離。
雙兔傍地走,安能辨我是雄雌。

《送杜少府之任蜀州》
唐 · 王勃
城闕輔三秦,風煙望五津。
與君離別意,同是宦遊人。
海記憶體知己,天涯若比鄰。
無為在歧路,兒女共沾巾。
《登幽州台歌》
唐 · 陳子昂
前不見古人,後不見來者。
念天地之悠悠,獨愴然而涕下。
《次北固山下》
唐 · 王灣
客路青山外,行舟綠水前。
潮平兩岸闊,風正一帆懸。
海日生殘夜,江春入舊年。
鄉書何處達,歸雁洛陽邊。
《聞王昌齡左遷龍標遙有此寄》
唐 · 李白
楊花落盡子規啼,
聞道龍標過五溪。
我寄愁心與明月,
隨風直到夜郎西。
《使至塞上》
唐 · 王維
單車欲問邊,屬國過居延,
征蓬出漢塞,歸雁入胡天,
大漠孤煙直。 長河落日圓,
蕭關逢侯騎,都護在燕然。
《行路難》 (節選)
唐 · 李白
行路難! 行路難!
多歧路,今安在?
長風破浪會有時,
直掛雲帆濟滄海。
《黃鶴樓》
唐 · 崔顥
昔人已乘黃鶴去,此地空余黃鶴樓。
黃鶴一去不復返,白雲千載空悠悠。
晴川歷歷漢陽樹,芳草萋萋鸚鵡洲。
日暮鄉關何處是? 煙波江上使人愁。

《望岳》
唐 · 杜甫
岱宗夫如何? 齊魯青未了。
造化鐘神秀,陰陽割昏曉。
蕩胸生曾雲,決眥入歸鳥。
會當淩絕頂,一覽眾山小。
《春望》
唐 · 杜甫
國破山河在,城春草木深。
感時花濺淚,恨別鳥驚心。
烽火連三月,家書抵萬金。
白頭搔更短,渾欲不勝簪。
《茅屋為秋風所破歌》 (節選)
唐 · 杜甫
安得廣廈千萬間,
大底天下寒士俱歡顏,
風雨不動安如山!
嗚呼!
何時眼前突兀見此屋,
吾廬獨破受凍死亦足。
《白雪歌送武判官歸京》 (節選)
唐 · 岑參
北風卷地白草折,胡天八月即飛雪。
忽如一夜春風來,千樹萬樹梨花開。
散入珠簾濕羅幕,狐裘不暖錦衾薄。
將軍角弓不得控,都護鐵衣冷難著。
《酬樂天揚州初逢席上見贈》
唐 · 劉禹錫
巴山楚水淒涼地,二十三年棄置身。
懷舊空吟聞笛賦,到鄉翻似爛柯入。
沉舟側畔千帆過,病樹前頭萬木春。
今日聽君歌一曲,暫憑杯酒長精神。
《賣炭翁》 (節選)
唐 · 白居易
賣炭翁,伐薪燒炭南山中。
滿面塵灰煙火色,
兩鬢蒼蒼十指黑。
賣炭得錢何所營?
身上衣裳口中食。
《錢塘湖春行》
唐 · 白居易
孤山寺北賈亭西,水面初平雲腳低。
幾處早鶯爭暖樹,誰家斜燕啄春泥。
亂花漸欲迷人眼,淺草才能沒馬蹄。
最愛湖東行不足,綠楊陰裡白沙堤。

《雁門太守行》
唐 · 李賀
黑雲壓城城欲摧,甲光向日金鱗開。
角聲滿天秋色裡,塞上燕脂凝夜紫。
半卷紅旗臨易水,霜重鼓寒聲不起。
報君黃金臺上意,提攜玉龍為君死!
《赤壁》
唐 · 杜牧
折戟沉沙鐵未銷,
自將磨洗認前朝。
東風不與周郎便,
銅雀春深鎖二喬。
《泊秦淮》
唐 · 杜牧
煙籠寒水月籠沙,
夜泊秦准近酒家。
商女不知亡國恨,
隔江猶唱後庭花。
《夜雨寄北》
唐 · 李商隱
君問歸期未有期,
巴山夜雨漲秋池。
何當共剪西窗燭,
卻話巴山夜雨時。
《無題》
唐 · 李商隱
相見時難別亦難,東風無力百花殘。
春蠶到死絲方盡,蠟炬成灰淚始幹。
曉鏡但愁雲鬢改,夜吟應覺月光寒。
蓬山此去無多路,青鳥股勤為探看。
《相見歡》
南唐 · 李煜
無言獨上西樓,月如鉤。 寂寞梧梋深院鎖清秋。
剪不斷,理還亂,是離愁。 別是一般滋味在心頭。
《漁家傲》
宋 · 范仲淹
塞下秋來風景異,衡陽雁去無留意。 四面邊聲連角起。 千嶂裡,長煙落日孤城閉。
濁酒一杯家萬里,燕然未勒歸無計。 羌曾悠悠霜滿地。 人不寐,將軍白髮征夫淚。
《浣溪沙》
宋 · 晏殊
一曲新詞酒一杯,去年天氣舊亭台。 夕陽西下幾時回。
無可奈何花落去,似曾相識燕歸來。 小園香徑獨徘徊。

《登飛來峰》
宋 · 王安石
飛來山上千尋塔,
聞說雞鳴見日升。
不畏浮雲遮望跟,
只緣身在最高層。
《江城子 · 密州出獵》
宋 · 蘇軾
老夫聊發少年狂,左牽黃,右擎蒼,錦帽貂裘,千騎卷平岡。 為報傾城隨太守,親射虎,看孫郎。
酒酣胸膽尚開張,鬢微霜,又何妨? 持節雲中,何日遺馮唐。 會雕弓如滿月,西北望,射天狼。
《水調歌頭 · 丙辰中秋》 (節選)
宋 · 蘇軾
人有悲歡離合,
月有陰晴圓缺,此事古難全。
但願人長久,千里共嬋娟。
《漁家傲》
宋 · 李清照
天接雲濤連曉霧,星河欲轉千朝舞。 仿佛夢魂歸帝所。 聞天語,股勤問我歸何處。
我報路長嗟日暮,學詩漫有驚人句。 九萬里風鵬正舉。 風休住,蓬舟吹取三山去!
《破陣子》
宋 · 辛棄疾
醉裡挑燈看劍,夢回吹角連營。 八百里分麾下炙,五十弦翻塞外聲。 沙場秋點兵。
馬作的盧飛快,弓如靂弦驚。 了卻君王天下事,贏得生前身後名。 可憐白髮生!
《游山西村》
宋 · 陸游
莫笑農家臘酒渾,豐年留客足雞豚。
山重水複疑無路,柳暗花明又一村。
蕭鼓追隨春社近,衣冠簡樸古風存。
從今若許閑乘月,拄杖無時夜叩門。
《南鄉子》
宋 · 辛棄疾
何處望神州? 滿眼風光北固樓。 千古興亡多少事? 悠悠。
不盡長江滾滾流。 天下英雄誰敵手? 曹劉。 生子當如孫仲謀。

《過零丁洋》
宋 · 文天樣
辛苦遭逢起一經,干戈宴落四周星。
山河破碎風飄絮,身世浮沉雨打萍。
惶恐灘頭說惶恐,零丁洋裡歎零丁。
人生自古誰無死,留取丹心照汗青。
《天淨沙 · 秋思》
元 · 馬致遠
枯老樹昏鴉,小橋流水人家,
古道西風瘦馬。
夕陽西下,斷腸人在天涯。
《山坡羊 · 潼關懷古》
元 · 張養浩
峰巒如聚,波濤如怒,
山河表裡潼關路。
望西都,意躊躇。
傷心秦漢經行處,
宮闕萬間都做了土。
興,百姓苦;亡,百姓苦。
《已亥雜詩 (其五) 》
清 · 龔自珍
浩蕩離愁白日斜,
吟鞭東指即天涯。
蔣紅不是無情物,
化作春泥更護花。
《滿江紅》
清 · 秋瑾
小住京華,早又是,中秋佳節。 為籬下,黃花開遍,秋容如拭。 四面歌殘終破楚,八年風味徒思浙。
苦將儂,強派作娥眉,殊未屑! 身不得,男兒列。 心卻比,男兒烈! 算平生肝膽,因人常熱。 俗子胸襟誰識我?
《論語》十二章 (節選)
子曰 :「 學而時習之,不亦說乎?
有朋自遠方來,不亦樂乎?
人不知而不慍,不亦君子乎?」
——《學而》
曾子日:
「吾日三省吾身:為人謀而不忠乎?
與朋友交而不信乎? 傳不習乎?」
——《學而》
子曰:
「學而不思則罔,思而不學則殆。」
——《為政》
《曹劌論戰》(節選)
先秦 · 左丘明
既克,公問其故。
對曰: 「 夫戰,勇氣也。
一鼓作氣,再而衰,三而竭。
彼竭我盈。 故克之。
夫大國,難測也,懼有伏焉。
吾視其轍亂,望其旗靡,故逐之。」

《孟子》三則 (節選)
魚,我所欲也;熊掌;亦我所欲也;
二者不可得兼,舍魚而取熊掌者也。
生,亦我所欲也;義,亦我所欲也。
二者不可得兼,舍生而取義者也。
——《孟子 · 告子上》
故天將降大任於是人也,
必先苦其心志,
勞其筋骨,餓其體膚,
空伐其身,行弗亂其所為,
所以動性,曾益其所不能。
——《孟子 · 告子下》
富貴不能淫,貧賤不能移,
威武不能屈,此之謂大丈夫。
——《孟子 · 滕文公下》
《莊子》一則(節選)
北冥有魚,其名為鯤。 鯤之大,不知其幾千里也。 化而為鳥,其名為鵬,鵬之背,不知其幾千里也;怒而飛,其翼若垂天之雲。
——《逍遙游》
《禮記》一則
雖有嘉肴,弗食,不知其旨也。
雖有至道,弗學,不知其善也。
是故學然後知不足,教然後知困。
知不足,然後能自反也;
知困,然後能自強也。
故曰:教學相長也。
《列子》一則 (節選)
伯牙善鼓琴,鐘子期善聽。
伯牙鼓琴,志在高山。
鐘子期曰:
「善哉? 峨峨兮若泰山!」
志在流水,鐘子期曰:
「善哉,洋洋兮若江河。」
《鄒忌諷齊王納諫》(節選)
兩漢 · 劉向
臣誠知不如徐公美。 臣之要私臣,臣之妾畏臣,臣之客欲有求于臣,皆以美于徐公。
今齊地方千里,百二十城,宮婦左右莫不私王,朝廷之巨莫不畏王,四境之內不有求于王:由此觀之,王之蔽甚矣。
《出師表》(節選)
兩漢 · 諸葛亮
先帝創業未半而中道崩殂,今天下三分,益州疲弊,此誠危急存亡之秋也。 然侍衛之臣不懈于內,忠志之士忘身于外者,蓋先帝之殊遇,欲報之于下也。
誠宜開張聖聽,以光先帝遺德,恢弘志土之氣,不宜妄自菲薄,引喻失義,以塞忠諫之路也。

《桃花源記》(節選)
東晉 · 淘淵明
土地平曠,屋舍儼然,
有良田美池桑竹之屬。
阡陌交通,雞犬相聞。
其中往來種作,
男女衣著,悉如外人。
黃髮垂髫,並怡然自樂。
《答謝中書書》
南朝 · 陶弘 景
山川之美,古來共談。
高峰入雲,神流見底。
兩岸石壁,五色交輝。
青林翠竹 , 四時俱備。
曉霧將歇 , 微猿鳥亂鳴;
夕日欲頹,沉麟競躍。
實是欲界之仙都。
自康樂以來,
未複有能與其奇者。
《三峽》(節選)
南北朝 · 酈道元
自三峽七百里中,兩岸連山,略無闕處。 重岩疊嶂,隱天蔽日。 自非亭午夜分,不見曦月。
每至晴出霜旦,林寒澗肅,常有高猿長嘯,屬引淒異,空谷傳響,哀轉久絕。 故漁者歌曰:「巴東三峽巫峽長,猿鳴三聲淚沾裳。 」
《雜說》(四)(節選)
唐 · 唐愈
世有伯樂,然後有潛力馬。 千里馬常有,而伯樂不常有。
故雖有名馬,祗辱于奴隸人之手,駢死于槽櫪之間,不以幹裡稱也。
策之不以其道,食之不能盡其材,鳴之而不能通其意,執策而臨之,曰: 「 天下無馬 !」 嗚呼! 其真無馬邪? 其真不知馬也!

《陋室銘》
唐 · 劉禹錫
山不在高,有仙則名。
水不在深,有龍則靈。
斯是陋室,惟吾德馨。
苔痕上階綠,草色入簾青。
談笑有鴻儒,往來無白丁。
可以調素琴,閱金經。
無絲竹之亂耳,無案牘之勞形。
南陽諸葛廬,西蜀子雲亭。
孔子雲:何陋之有?
《小石潭記》(節選)
唐 · 柳宗元
從小丘西行百二十步,
隔篁竹,聞水聲,
如鳴珮環,心樂之。
伐竹取道,下見小潭,
水尤清冽。
全石以為底,近岸,
卷石底以出,
為坻,為嶼,為嵁,為岩。
青樹翠蔓,蒙絡搖綴,
參差披拂。
《岳陽樓記》(節選)
宋 · 范仲淹
嗟夫! 予嘗求古仁人之心,
或異二者之為,何哉?
不以物喜,不以己悲;
居廟堂之高則憂其民;
處江湖之遠則憂其君。
是進亦憂,退亦憂。
然則何時而樂耶?
其必曰
「先天下之憂而憂,
後天下之樂而樂 」 乎。
噫! 微斯人,吾誰與歸?
《醉翁亭記》(節選)
宋 · 歐陽修
環滁皆山也。
其西南諸峰,林壑尤美,
望之蔚然而深秀者,琅琊也。
山行六七裡,
漸聞水聲潺潺而瀉出於兩峰之間者,
釀泉也。 峰迴路轉,
有亭翼然臨于泉上者,醉翁亭也。
醉翁之意不在酒,
在乎山水之間也。
山水之樂,得之心而寓之酒也。
《愛蓮說》(節選)
宋 · 周敦顧
予獨愛蓮之出淤泥而不染,
濯清漣而不妖,
中通外直,不蔓不枝,
香遠益清,亭亭淨植,
可遠觀而不可褻玩焉。
《記承天寺夜遊》
宋 · 蘇軾
元豐六年十月十二日夜,解衣欲睡,月色入戶,欣然起行。 念無與為樂者,遂至承天寺尋張懷民。 懷民亦未寢,相與步于中庭。
庭下如積水空明,水中藻、荇交橫,蓋竹柏影也。 何夜無月? 何處無竹柏? 但少閒人如吾兩人者耳。

《送東陽馬生序》(節選)
明 · 宋濂
同舍生皆被綺繡,戴朱纓寶飾之帽,腰白玉之環,左佩刀,右備容臭,燁然若神人;
余則縕袍敝衣處其間,略無慕豔意。 以中有足樂者,不知口體之奉不若人也。 蓋余之勤且艱若此。
《湖心亭看雪》
明 · 張岱
崇禎五年十二月,余住西湖。 大雪三日,湖中人鳥聲俱絕。 是日更定矣,余拏一小舟,擁毳衣爐火,獨往湖心亭看雪。
霧凇沆碭,天與雲與山與水,上下一白。 湖上影子,惟長堤一痕、湖心亭一點,與余舟一芥、舟中人兩三粒而已。
《河中石獸》(節選)
清 · 紀昀
「凡河中失石,當求之于上流。 蓋石性堅重,沙性松浮,水不能沖石,其反激之力,必于石下迎水處齧沙為坎穴,漸激漸深,至石之半,石必倒擲坎穴中。
如是再齧,石又再轉,轉轉不已,遂反溯流逆上矣。
求之下流,固顛;求之地中,不更顛乎? 」如其言,果得于數裡外。
然則天下之事,但知其一,不知其二者多矣,可據理臆斷歟?
【版權聲明】本文來源於 「 人民日報 」 。