Such a beautiful day! Sun is shining. I remember my guru said always be happy when things are bad. Why? Because you know things are gonna get good very soon! Take each day step by step. Never give up! Ignore the haters. See the advantage! Keep going forward!
Filmed in IPOH! lovely little city! find the advantage in every situation. enjoy yourself! Always start from zero. never take things for granted! Have FUN! everyday! smile! take it easy :)
Composed by: Alex Lam
Arranged & Produced by: Alex Lam, Jordie Guzman
Lyrics by: Alex Lam
Guitar: Andrew Cheung, Esan Kongo
Bass: Jordie Guzman
Drums: Tobejazz Kushiator
Keyboard:Chris Polanco
Chorus: Kendy Suen, Alex Lam
Recorded at: Studio B
Video filmed edited by Henry Leung
Step by step day by day
I'm getting closer I'm making my way
Back into love back into your heart
I know just what it’ll take
Step by step day by day
I'm getting closer
Oh I'm making my way come on baby!
And love like this
Is such a wonderful feeling yeah
And baby love like this
You keep me coming forever baby baby yeah
Working all night sweating all day
Trying to make my hard earned pay
Breaking my back working my mind
Until i hear my sweet love say
To take me outside take me all night
And show me them big fat stars
And baby i might just to show you that i can raise the bar
And when you touch me my heart starts to tremble and i can't think or speak
Your love is like a river you take me downstream into the oceans deep
And oooh baby oh i love you and
And ooh baby you can save me
And ooh baby you know i can't help but scream yeah
Step by step day by day
I’m getting closer oh I'm making my way
Come on baby!
同時也有6部Youtube影片,追蹤數超過1萬的網紅Robynn Yip,也在其Youtube影片中提到,「你是讓我無所不能的存在 你是讓我再毋所畏懼的理由」 Little Love Music by Robynn Yip Lyrics by Robynn Yip Produced, Arranged by T-Ma Mixed by John Benedict Pereira Edited by ...
「every little step lyrics」的推薦目錄:
- 關於every little step lyrics 在 Alex Lam 林德信 Facebook 的最讚貼文
- 關於every little step lyrics 在 YOSHITOMO NARA Facebook 的最佳解答
- 關於every little step lyrics 在 愚人船 Ship of Fools Facebook 的最佳貼文
- 關於every little step lyrics 在 Robynn Yip Youtube 的最佳貼文
- 關於every little step lyrics 在 Vicky Fung馮穎琪 Youtube 的最讚貼文
- 關於every little step lyrics 在 Step Up English Youtube 的精選貼文
every little step lyrics 在 YOSHITOMO NARA Facebook 的最佳解答
Nobody’s Fool ( January 2011 )
Yoshitomo Nara
Do people look to my childhood for sources of my imagery? Back then, the snow-covered fields of the north were about as far away as you could get from the rapid economic growth happening elsewhere. Both my parents worked and my brothers were much older, so the only one home to greet me when I got back from elementary school was a stray cat we’d taken in. Even so, this was the center of my world. In my lonely room, I would twist the radio dial to the American military base station and out blasted rock and roll music. One of history’s first man-made satellites revolved around me up in the night sky. There I was, in touch with the stars and radio waves.
It doesn’t take much imagination to envision how a lonely childhood in such surroundings might give rise to the sensibility in my work. In fact, I also used to believe in this connection. I would close my eyes and conjure childhood scenes, letting my imagination amplify them like the music coming from my speakers.
But now, past the age of fifty and more cool-headed, I’ve begun to wonder how big a role childhood plays in making us who we are as adults. Looking through reproductions of the countless works I’ve made between my late twenties and now, I get the feeling that childhood experiences were merely a catalyst. My art derives less from the self-centered instincts of childhood than from the day-to-day sensory experiences of an adult who has left this realm behind. And, ultimately, taking the big steps pales in importance to the daily need to keep on walking.
While I was in high school, before I had anything to do with art, I worked part-time in a rock café. There I became friends with a graduate student of mathematics who one day started telling me, in layman’s terms, about his major in topology. His explanation made the subject seem less like a branch of mathematics than some fascinating organic philosophy. My understanding is that topology offers you a way to discover the underlying sameness of countless, seemingly disparate, forms. Conversely, it explains why many people, when confronted with apparently identical things, will accept a fake as the genuine article. I later went on to study art, live in Germany, and travel around the world, and the broader perspective I’ve gained has shown me that topology has long been a subtext of my thinking. The more we add complexity, the more we obscure what is truly valuable. Perhaps the reason I began, in the mid-90s, trying to make paintings as simple as possible stems from that introduction to topology gained in my youth.
As a kid listening to U.S. armed-forces radio, I had no idea what the lyrics meant, but I loved the melody and rhythm of the music. In junior high school, my friends and I were already discussing rock and roll like credible music critics, and by the time I started high school, I was hanging out in rock coffee shops and going to live shows. We may have been a small group of social outcasts, but the older kids, who smoked cigarettes and drank, talked to us all night long about movies they’d seen or books they’d read. If the nighttime student quarter had been the school, I’m sure I would have been a straight-A student.
In the 80s, I left my hometown to attend art school, where I was anything but an honors student. There, a model student was one who brought a researcher’s focus to the work at hand. Your bookshelves were stacked with catalogues and reference materials. When you weren’t working away in your studio, you were meeting with like-minded classmates to discuss art past and present, including your own. You were hoping to set new trends in motion. Wholly lacking any grand ambition, I fell well short of this model, with most of my paintings done to satisfy class assignments. I was, however, filling every one of my notebooks, sketchbooks, and scraps of wrapping paper with crazy, graffiti-like drawings.
Looking back on my younger days—Where did where all that sparkling energy go? I used the money from part-time jobs to buy record albums instead of art supplies and catalogues. I went to movies and concerts, hung out with my girlfriend, did funky drawings on paper, and made midnight raids on friends whose boarding-room lights still happened to be on. I spent the passions of my student days outside the school studio. This is not to say I wasn’t envious of the kids who earned the teachers’ praise or who debuted their talents in early exhibitions. Maybe envy is the wrong word. I guess I had the feeling that we were living in separate worlds. Like puffs of cigarette smoke or the rock songs from my speaker, my adolescent energies all vanished in the sky.
Being outside the city and surrounded by rice fields, my art school had no art scene to speak of—I imagined the art world existing in some unknown dimension, like that of TV or the movies. At the time, art could only be discussed in a Western context, and, therefore, seemed unreal. But just as every country kid dreams of life in the big city, this shaky art-school student had visions of the dazzling, far-off realm of contemporary art. Along with this yearning was an equally strong belief that I didn’t deserve admittance to such a world. A typical provincial underachiever!
I did, however, love to draw every day and the scrawled sketches, never shown to anybody, started piling up. Like journal entries reflecting the events of each day, they sometimes intersected memories from the past. My little everyday world became a trigger for the imagination, and I learned to develop and capture the imagery that arose. I was, however, still a long way off from being able to translate those countless images from paper to canvas.
Visions come to us through daydreams and fantasies. Our emotional reaction towards these images makes them real. Listening to my record collection gave me a similar experience. Before the Internet, the precious little information that did exist was to be found in the two or three music magazines available. Most of my records were imported—no liner notes or lyric sheets in Japanese. No matter how much I liked the music, living in a non-English speaking world sadly meant limited access to the meaning of the lyrics. The music came from a land of societal, religious, and subcultural sensibilities apart from my own, where people moved their bodies to it in a different rhythm. But that didn’t stop me from loving it. I never got tired of poring over every inch of the record jackets on my 12-inch vinyl LPs. I took the sounds and verses into my body. Amidst today’s superabundance of information, choosing music is about how best to single out the right album. For me, it was about making the most use of scant information to sharpen my sensibilities, imagination, and conviction. It might be one verse, melody, guitar riff, rhythmic drum beat or bass line, or record jacket that would inspire me and conjure up fresh imagery. Then, with pencil in hand, I would draw these images on paper, one after the other. Beyond good or bad, the pictures had a will of their own, inhabiting the torn pages with freedom and friendliness.
By the time I graduated from university, my painting began to approach the independence of my drawing. As a means for me to represent a world that was mine and mine alone, the paintings may not have been as nimble as the drawings, but I did them without any preliminary sketching. Prizing feelings that arose as I worked, I just kept painting and over-painting until I gained a certain freedom and the sense, though vague at the time, that I had established a singular way of putting images onto canvas. Yet, I hadn’t reached the point where I could declare that I would paint for the rest of my life.
After receiving my undergraduate degree, I entered the graduate school of my university and got a part-time job teaching at an art yobiko—a prep school for students seeking entrance to an art college. As an instructor, training students how to look at and compose things artistically, meant that I also had to learn how to verbalize my thoughts and feelings. This significant growth experience not only allowed me to take stock of my life at the time, but also provided a refreshing opportunity to connect with teenage hearts and minds.
And idealism! Talking to groups of art students, I naturally found myself describing the ideals of an artist. A painful experience for me—I still had no sense of myself as an artist. The more the students showed their affection for me, the more I felt like a failed artist masquerading as a sensei (teacher). After completing my graduate studies, I kept working as a yobiko instructor. And in telling students about the path to becoming an artist, I began to realize that I was still a student myself, with many things yet to learn. I felt that I needed to become a true art student. I decided to study in Germany. The day I left the city where I had long lived, many of my students appeared on the platform to see me off.
Life as a student in Germany was a happy time. I originally intended to go to London, but for economic reasons chose a tuition-free, and, fortunately, academism-free German school. Personal approaches coexisted with conceptual ones, and students tried out a wide range of modes of expression. Technically speaking, we were all students, but each of us brought a creator’s spirit to the fore. The strong wills and opinions of the local students, though, were well in place before they became artists thanks to the German system of early education. As a reticent foreign student from a far-off land, I must have seemed like a mute child. I decided that I would try to make myself understood not through words, but through having people look at my pictures. When winter came and leaden clouds filled the skies, I found myself slipping back to the winters of my childhood. Forgoing attempts to speak in an unknown language, I redoubled my efforts to express myself through visions of my private world. Thinking rather than talking, then illustrating this thought process in drawings and, finally, realizing it in a painting. Instead of defeating you in an argument, I wanted to invite you inside me. Here I was, in a most unexpected place, rediscovering a value that I thought I had lost—I felt that I had finally gained the ability to learn and think, that I had become a student in the truest sense of the word.
But I still wasn’t your typical honors student. My paintings clearly didn’t look like contemporary art, and nobody would say my images fit in the context of European painting. They did, however, catch the gaze of dealers who, with their antennae out for young artists, saw my paintings as new objects that belonged less to the singular world of art and more to the realm of everyday life. Several were impressed by the freshness of my art, and before I knew it, I was invited to hold exhibitions in established galleries—a big step into a wider world.
The six years that I spent in Germany after completing my studies and before returning to Japan were golden days, both for me and my work. Every day and every night, I worked tirelessly to fix onto canvas all the visions that welled up in my head. My living space/studio was in a dreary, concrete former factory building on the outskirts of Cologne. It was the center of my world. Late at night, my surroundings were enveloped in darkness, but my studio was brightly lit. The songs of folk poets flowed out of my speakers. In that place, standing in front of the canvas sometimes felt like traveling on a solitary voyage in outer space—a lonely little spacecraft floating in the darkness of the void. My spaceship could go anywhere in this fantasy while I was painting, even to the edge of the universe.
Suddenly one day, I was flung outside—my spaceship was to be scrapped. My little vehicle turned back into an old concrete building, one that was slated for destruction because it was falling apart. Having lost the spaceship that had accompanied me on my lonely travels, and lacking the energy to look for a new studio, I immediately decided that I might as well go back to my homeland. It was painful and sad to leave the country where I had lived for twelve years and the handful of people I could call friends. But I had lost my ship. The only place I thought to land was my mother country, where long ago those teenagers had waved me goodbye and, in retrospect, whose letters to me while I was in Germany were a valuable source of fuel.
After my long space flight, I returned to Japan with the strange sense of having made a full orbit around the planet. The new studio was a little warehouse on the outskirts of Tokyo, in an area dotted with rice fields and small factories. When the wind blew, swirls of dust slipped in through the cracks, and water leaked down the walls in heavy rains. In my dilapidated warehouse, only one sheet of corrugated metal separated me from the summer heat and winter cold. Despite the funky environment, I was somehow able to keep in midnight contact with the cosmos—the beings I had drawn and painted in Germany began to mature. The emotional quality of the earlier work gave way to a new sense of composure. I worked at refining the former impulsiveness of the drawings and the monochromatic, almost reverent, backgrounds of the paintings. In my pursuit of fresh imagery, I switched from idle experimentation to a more workmanlike approach towards capturing what I saw beyond the canvas.
Children and animals—what simple motifs! Appearing on neat canvases or in ephemeral drawings, these figures are easy on the viewers’ eyes. Occasionally, they shake off my intentions and leap to the feet of their audience, never to return. Because my motifs are accessible, they are often only understood on a superficial level. Sometimes art that results from a long process of development receives only shallow general acceptance, and those who should be interpreting it fail to do so, either through a lack of knowledge or insufficient powers of expression. Take, for example, the music of a specific era. People who lived during this era will naturally appreciate the music that was then popular. Few of these listeners, however, will know, let alone value, the music produced by minor labels, by introspective musicians working under the radar, because it’s music that’s made in answer to an individual’s desire, not the desires of the times. In this way, people who say that “Nara loves rock,” or “Nara loves punk” should see my album collection. Of four thousand records there are probably fewer than fifty punk albums. I do have a lot of 60s and 70s rock and roll, but most of my music is from little labels that never saw commercial success—traditional roots music by black musicians and white musicians, and contemplative folk. The spirit of any era gives birth to trends and fashions as well as their opposite: countless introspective individual worlds. A simultaneous embrace of both has cultivated my sensibility and way of thinking. My artwork is merely the tip of the iceberg that is my self. But if you analyzed the DNA from this tip, you would probably discover a new way of looking at my art. My viewers become a true audience when they take what I’ve made and make it their own. That’s the moment the works gain their freedom, even from their maker.
After contemplative folk singers taught me about deep empathy, the punk rockers schooled me in explosive expression.
I was born on this star, and I’m still breathing. Since childhood, I’ve been a jumble of things learned and experienced and memories that can’t be forgotten. Their involuntary locomotion is my inspiration. I don’t express in words the contents of my work. I’ll only tell you my history. The countless stories living inside my work would become mere fabrications the moment I put them into words. Instead, I use my pencil to turn them into pictures. Standing before the dark abyss, here’s hoping my spaceship launches safely tonight….
every little step lyrics 在 愚人船 Ship of Fools Facebook 的最佳貼文
去年的大港,終於看到我最喜歡的PTP
我永遠無法忘記那時候的感動
哭到眼淚和鼻嚏都糊在一起
但是以後永遠看不到了
拜託告訴我們這是在開玩笑
你永遠是我最喜歡的主唱
你的歌聲和帶給我們的感動會永遠活在我們心中
R.I.P K
訃報
Pay money To my Painのボーカリストとしてデビュー以来多くの人に愛され続けていたKこと後藤慶が平成24年12月30日 朝、急性心不全のため横浜市内の自宅で逝去いたしました。31歳というあまりに早すぎる旅立ちでした。
なお、葬儀はご遺族の意向により近親者のみで執り行われます。
昨年は精神的な疾患による体調不良で、大変苦しんだ時期が何度もありました。6月には最初の入院をする事態となりコンディションが整わず不本意なライブになってしまったこともありましたが、自分との闘いに打ち勝ち、徐々にKらしさを取り戻していきました。夏に出演したイベントでは、“これぞPTP”というパフォーマンスを見せ、自主イベントHOUSE OF CHAOSは完全復活を印象付けるライブでした。しかしそれも束の間、10月に入り再度入院しツアーキャンセルと既に活動休止の事態となったことは先にお知らせした通りです。その後Kは自らの病気と真剣に向き合い、克服してファンの皆様の前で元気な姿を見せられるよう地道にリハビリを続けていました。12/27にはメンバー4人で集まり今後の復帰プランを話しあう予定でしたが、Kが急遽体調を崩してしまった事もあり、改めて、年明けに行われる事になっていました。12/29にKからメンバーに届いた「年明けにみんなで会おう」というメールが、奇しくも最後の彼からのメールとなってしまいました。そんな中でのあまりに突然の事に、メンバー含め全てのスタッフがPay money To my Painとして共に走り続けてきたKという男を失ったことにとまどい悲しんでおります。
彼は常に強さと繊細さと共にありました。不器用で真っ直ぐな性格で、周りを振り回すこともありましたが、それ以上に人の気持ちを考える優しさを持った、
人に愛される男でした。
今頃、彼の敬愛する仲間達と天国で再会し、いい酒を飲んでいることを心の底から願っています。
生前、Kに多大な応援を頂き、皆様には感謝申し上げます。
ファンの皆様とのお別れ会は、少し時間が経ってから行いたいと考えております。
なお、制作途中であったアルバムはKの歌を録り終えている曲もあり、何らかの形で発表したいと考えています。
最後に、年末年始の時期をはさんだため行政解剖による死因究明に時間を要したためオフィシャルでの発表が遅くなりましたことをお詫び申し上げます。
平成25年1月10日
Pay money To my Pain
メンバー、スタッフ一同
PABLO
親愛なるKへ
お前に手紙を書くのはこれで二度目になる。
今思えば、Pay money To my Pain で一緒に歩んできた道も
この真っ白な紙に、一文字、一文字を書き連ねていく様に
全てが手探りで、いつも先の見えないまっさらな道のりだったよな。
俺たちはバンドというひとつ屋根の下、お互いが本当の家族の様に
それぞれが関わりあい、生きてきた。
共に成長して学び合い、多くの地で多くを知り。
時には憎しみ合い、喧嘩もしたが、誰かが泣いている時は
その方を抱き、励まし合い支え合ってきたよな。
お互い気分の良い夜は、すげえ量の酒も酌み交わしたよな。
さみしいよ、本当に。
リハーサルやライブで、俺が即興で演奏をした時、言葉にならない『なにか』を
伝えようと、よく歌ってくれたよな。
うまくいく時も、うまくいかない時もあったが、心からすばらしいと感じられる演奏が
出来た時は祈りが届いた様な暖かい気持ちになって、本当に満たされた気持ちになったのを思い出すよ。
ライブが終わるとお前の周りにはいつも人だかりが出来ていて、
色んな人の想いや言葉、時にみんなの苦悩を、真剣に受け止めていたよな。
そんなお前を少し遠くに感じる事もあったけど、また次の日、同じステージに立って
Kの詩をギターに乗せて届けられる事に心からの誇りを感じていたよ。
俺はKと出逢ってその不思議な詩の力や強い心、その優しい眼差しで本当に大きく成長できたんだ。
ありがとう、心から。
でも、俺の気持ちをこんな風でしかKに伝えられないなんて、全くどうにかしてる。
今、改めて、Kとの『思い出しきれない』思い出を振り返ると
かけがえのない出来事や、心に刻まれた風景、
人生を左右する人たちとの出会い、そして、その言葉。
本当に両手じゃ、抱えきれないほど、沢山あったよな。
これから、俺の旅とKの旅は違った旅になるんだよな。
俺は俺の旅を、KはKの旅を。
これからも、俺は今自分の居る所で精一杯ギターを弾くから
Kが居る所に、俺のギターが音色響いてきたら、またあの詩をくちずさんでくれよ。
俺、届く様に一生懸命、頑張るからさ。
さみしいけど、お別れだな。
さようなら、世界一のボーカリスト、K。
T$UYO$HI
K、俺にとってお前はバンドのメンバーであり
友達としても特別な存在だったよ。
初めてLAにふたり旅に行ったこと覚えてる?
モーテルを借りてビールを買ってくる。ただそれだけの事でドキドキしたよな?
Kと一緒にBANDを組みたくて、
その為にまず旅に出るっていう俺の作戦は見事成功だったね。
海外でレコーディングしたり、いつもは観に行ってたSUMMER SONICに出演したり
かっこいいBAND達といっぱいLIVEしたよね。
アツイ思いをもったPTP BABIES達がいっぱいLIVEに来てくれた。
いろんな夢を叶えたね。
俺の今までの人生で、一番一緒に写真に写ってるのもKじゃねーかな?
なんかあると一緒に写真撮ったもんな。
でも、もっともっと一緒に音を出したかったし
いろんな景色を一緒に観たかった。
Kにも家族ができて一緒にBBQとかもしたかったよ。
誰よりも家庭を持つ事に憧れてたもんな…。
俺が人生で一番つらかったとき
手を差し伸べてくれたのもKだった。
あの時は本当にうれしかったよ。ありがとう
いつもビックリするほどマイペースで、
周りの人間はいつもやきもきしていたけど
ほんとに最後までマイペースな奴だよまったく…。
「俺たちは四人でひとつ」
最後までそう言ってた ね。
そういうバンドマンスピリッツが好きだったよ。
まぁでも、俺は当分そっちには行く予定はないぜ!
ビールでも飲んでのんびり待っててよ。
俺もこの先の人生。キツイこともいっぱいあるだろうけど
笑って話せるように頑張るわ。うん。
んじゃ、ありがと。
またね。
ZAX
まだお前が逝ってしまったなんて信じられない。
でも本当なんだね。
寂しくてたまらないよ。
あっちでもあの綺麗な歌声を目一杯響かせて、美味しいお酒飲んで待っててな。
お前の後ろでドラムを叩けて幸せでした。
俺たちのスーパーボーカリストK。
愛してるよ。
To All
Sad News
Kei Goto (as known as K) who is a vocalist of Pay money To my Pain has passed away early December 30th, 2012 due to acute heart failure in his home in Yokohama. He has been loved by so many people since the band’s debut as we all know.
He was only 31 years old, and it was too soon to leave us.
The funeral service is held only in close relatives with the intention of the bereaved.
With poor physical condition due to a mental disease, there were a few times when K suffered very much.
In June, he was hospitalized and there was a time that he could not perform as he intended to do so. After a long fight, he got his potential back. In summer of 2012, PTP performed with their full power, and their own event HOUSE OF CHAOS was a astonishing live show. However, in October, K was hospitalized again, and the band declared an activity stop. K was facing the disease and going on a rehab. We are planning to meet up this year and just about to talk about what we can do this year with the band.
We are all confused and deeply grieved.
K had the strength and delicacy at the same time. Clumsy and people are confused by him,
but he was a man who can think about others a lot, and was a beloved man.
We deeply hope that he is in heaven now and hanging out with the friends up there drinking.
Thank you for supporting K.
We will held a time for you fans soon.
As for now, we are planning to release a brand new album with some songs that K has recorded before his death.
At the end, we apologize that we could not inform you sooner. A judicial autopsy took time due to the holiday season.
January 10th, 2013
PTP, STAFF
PABLO
Beloved K
This is the second time I write you.
It was a white road like this letter, and could not see what’s ahead of us. We have to search for the next little step each by each.
We lived like a family under the name of PTP.
We learned and taught each other. We learned many thing from many places.
We hated each other some times and fought many times, but if someone was crying, we hugged that person and stand for each other.
When we are happy, we drunk a lot, you know?
I AM SAD, MAN.
You sang for me something that does not make sense a lot when I played improve at a rehearsal and live. There were times that goes well, and some times don’t, but I recall that I was so relieved and felt warm when a great song comes out from us like my pray has reached you.
There were so many people around you after the gig every time. You were listening to every single word that many people tell you. I sometimes felt that you are far away, but I was so pleased and proud of you to play my guitar with your words.
I could grow a lot because of your strange power of the lyrics that you write, strong mind, and your kind eyes.
Thank you, from my heart.
But again, this is so crazy that I could only tell you my feelings this way.
I am looking back the times that “I cannot even remember”, there were soooo many things that I can hold in my arms.
There will be two different roads for you an me from now on.
I will go on with my journey, and K will travel K’s.
I will play my guitar the fullest at the place I belong., so if you hear a sound of my guitar, sing along, OK? I will do my best to let you hear my guitar.
Well, this is it, eh?
SAYONARA, the best vocalist, K.
T$UYO$HI
K. You were a member of the band, and a special friend for me.
Do you remember the time we had a trip to LA for the first time?
We lived in a motel, and buy some beer. Our heart were beating hard just to do that, eh?
I wanted to be in a band with K so bad, I planned a trip with you first. I guest it was a success!
We recorded outside Japan, we played at SUMMER SONIC, and we played with so many cool bands. So many PTP BABIES came to see us do the gigs.
We have granted various dreams.
Come to think of it, I think I took so many pictures with you, K..
I think I have pictures of us together the most in my entire life photo collections .
I wanted to make more sounds together, and
See many scenery.
I wanted to have some BBQ with your family.
It was one of your dreams to have a family...
When I was deeply depressed,
It was K who helped me out.
I was really glad. Thank you.
You had a tendency to do things at your own pace,
And people around you were always worried,
But hey, you are like that till the end…
“FOUR as ONE”
you always say that.
I loved the spirit of that.
Well, but you know, I have no intention to go up there yet!
Wait up for me there drinking, OK?
I guess there will be many difficult times, but I will try to do my best to
tell you with laughter.
Well, thank you.
See ya.
ZAX
I cannot believe that you are not here anymore.
But it’s the truth, eh?
I am filled with sadness.
Wait for me there singing your beautiful song and drink tasty beer.
I was so happy that I can play drums behind you.
Our SUPER VOCALIST, K
Love ya.
every little step lyrics 在 Robynn Yip Youtube 的最佳貼文
「你是讓我無所不能的存在
你是讓我再毋所畏懼的理由」
Little Love
Music by Robynn Yip
Lyrics by Robynn Yip
Produced, Arranged by T-Ma
Mixed by John Benedict Pereira
Edited by Keeju Lee, T-Ma
Mastered by Ted Jensen @ Sterling Sound
眨眼間, 今年也不知不覺推出了四首很有意義的作品。四首歌,描述著人生四個轉捩點。 感激今年2020年所有支持著我的音樂路的每一位, 包括家人、朋友、fans、幫忙推廣的朋友和媒體朋友們。 再一次感激今年的監製 T-Ma 和他的團隊和 今年的MV導演張蚊的團隊上下所有人。推廣的朋友們包括 Jennings, Red Cat 和 Connie, 讓我的腦袋中的小世界可以繼續發光發亮。沒有任何的計算, 沒有任何商業的包裝, 只是想把我的近況和最真實的感受放進歌裡讓大家感受。
這一次也希望特別感激兩位很有天賦的藝術家, 小萊 siu loy 和 Iv 去參與這個這麼有美術感的MV。
Artist 自我簡介:
Iv Chan 陳子雯嘗試透過雕塑和裝置等藝術形式,圍繞肉身肢體等迷思進行創作。她針
對命題衍生的疑惑,自不同角度加以剖析、反省、聲討與揭示;過程中凸顯俗世的原
罪+愧疚,如何通過內省思維續一淨化,更將此中牽涉的神話、宗教、地域、傳統和禁
忌,默默地制約過群眾/ 生態如實反映⋯⋯ 於創新深處,作者刻意擅用不同物料轉化藉
以達成暗示和鋪陳,讓視覺原素提升至形而上的探索。
小萊 siu loy: 2017年於理工大學傳意設計系畢業。畢業後從事與插畫相關的工作至今。個人創作的作品題材主要圍繞一個個自我創造的架空世界。
Day by day I slowly came to believe
All the way from outer space you chose me
And now nothing else feels just as true
As compared to falling for you babe
They all say I'm gonna miss how this feels
Somersaults punches and kicks all too real
All the headaches and emotions
but you’re growin' and you’re growin’ on me
Can’t deny
That you’re changing me from the inside
Like the clock
That I can’t unwind But I don’t mind I don’t mind
Little love
You give me a reason to do anything
You give me a reason to not fear or hate
Overthink it or calculate
Even when you keep me awake
Oh
Oh
Little love
Never thought this woulda come all so soon
Still don’t know when timing comes how I’d do
But I already cannot imagine my life living without you
Vivid dreams
They creep into the night all the damn time
I realize
It's because you’re always on my mind
On my mind
Little love
You give me a reason to do anything
You give me a reason to not fear or hate
Overthink it or calculate
For you I’ll learn to be brave
Little love
You give me a reason to try everything
You give me a reason to take on the pain
Overcome it and be amazed
Even when you keep me awake
I’ll be there
For the first steps you take
The first words you say
I’ll be there
For the first sights you see
and holding you in my arms as you sleep
But little love
You give me a reason to patiently wait
Witnessing every step of the way
No matter what you face
Oh you can be brave
Little love
You give me a chance to see what I’m made of
A chance to see the world through your eyes and your touch
How simple joys are enough
The simple joys as you grow up
Oh
Oh
My little love
Instagram @robynnyip
Youtube @Robynn Yip
Facebook http:/www.facebook.com/RobynnYip
every little step lyrics 在 Vicky Fung馮穎琪 Youtube 的最讚貼文
for my little lover...
and to everyone who needs a little more love ❤️
We all might feel stuck or lost in life sometimes, not knowing where we are heading...because we cannot see what is ahead of us...and we could feel worried, scared and frustrated....That's how I felt when my son was diagnosed with autism since he was a small boy....
Step by step, we walked together...and he is now a big boy who just turned 14 years old in July 2020...When I look back, I feel very proud of every baby little step we made together...Coz I didn't know but I just had to keep going for him, and for us. And now I know...the little steps could bring us together and farther ahead if we just keep going...There are still a lot of challenges ahead for us....but we will just keep walking...like we have always....not knowing where we are heading...
So I decided to make this animation video for my little lover. I wish, one day, when he can understands the world better, he will remember all the little things that meant to us...and he could feel the love in this little song that I wrote for him and this beautiful animation.
So...me and Little Lover Ethan would like to send you hope and love and blessings through this Little Song....
這是一首我為小情人寫的歌
也是小情人給我靈感去分享給你們的歌
看著他一天一天的成長
他讓我學習什麼事情都可以從一小步開始
a little little step
do a little little more
生命就會一點一點不一樣
**************************************************
《A Little Song》
Music, Lyrics & Performed by Vicky Fung
Give me a little little love
It's been a little little tough
Hold me a little little close
To hear a story never told
Give me a little little time
Give it a little little try
Just give a little little more
Together walking through the door....
That's how I sing along
Daladada daladada
Ooo...hoo
Sing a little song
Daladada daladada
I've been away a little long
Sometimes it's right it could be wrong
I take a little little breath
And make a little baby step
This road a little little long
I sing this little little song
I grow a little little strong
You give me strength to carry on...
That's how I sing along
Daladada daladada
U...
Sing this little song
Daladada daladada
Oh......
I smile a little song
I cry a little song
Daladada daladada
Oh......
I taste a little song
I touch a little song
Daladada daladada
Oh......
I dance a little song
Daladada daladada
Oh.....
Breathe a little song
Live a little song
Acoustic guitar by Leo Wong
Recorded by Maggie Shum & Pak Sze @Espresso Studio
Mixed by Leo Wong@Espresso Studio
Video Animated by Chu Fung@Visual Tailors
Illustrated by Siuloy
Calligraphy by Wendy Tang
**********************************************************
Subscribe my channel!
and...Follow Little Lover Ethan on IG: littleloverethan
every little step lyrics 在 Step Up English Youtube 的精選貼文
ĐÔNG NHI - KHI CON LÀ MẸ | English Cover by Step Up
#dongnhi #KhiConLaMe #KCLMcover #ConHatMeNghe
Link MV gốc: https://youtu.be/AHdiKUE8Q_Q
-----------------------------------------------
Tải miễn phí ebook Hack Não Phương Pháp - bản đồ học tiếng Anh thông minh cho người mất gốc: http://bit.ly/ebookfree-hnpp
-----------------------------------------------
Original Version: Đông Nhi
English lyrics: Hoàng Đại
Vocalist: Lam Lam
Editor & Cameraman: Phan Duy
-LYRICS-
Verse 1:
Back when you heard me crying for the first time
I know it hurt so much but you gave a smile
You took me in your arms as if I was your sky
You made a promise to protect me for life
As I grow up I realize
More of things you got in mind
And the sacrifice you always make
To love eternally
Chorus:
The smile you gave when I was born
The tears you shed are more than words
Now that I know when I’m a mom
I would feel the same way
The love you gave me in my life
Raises me up and let me shine
Now that I know when I’m a mom
I love you more than ever
Verse 2:
My first little steps now have gone a long way
My careless heart have learned how to give more love
You brought me into life, gave me wonderful things
I’m thankful for the love, every laughter and the tears
As I grow up I realize
More of things you got in mind
And the sacrifice you always make
To love eternally
Chorus:
The smile you gave when I was born
The tears you shed are more than words
Now that I know when I’m a mom
I would feel the same way
The love you gave me in my life
Raises me up and let me shine
Now that I know when I’m a mom
I love you more than ever
Follow Step Up tại:
☞ Website: http://stepup.edu.vn
☞ Fanpage:
https://www.facebook.com/hacknao1500/
https://www.facebook.com/YeuLaiTuDauTiengAnh
https://www.facebook.com/stepupenglishcenter
☞ Youtube: https://www.youtube.com/channel/UCHp_wuem_FiASE1XEpLGZiA
☞ Hãy Chia sẻ và Đăng ký kênh của bọn mình để chờ đón những sản phẩm tiếp theo của bọn mình nha!
----------------------------------------------/-------------
© Bản quyền Cover thuộc về Step Up English
© Copyright by Step Up English ☞ Do not Reup